Onze 250 jaar Natuurwetenschappen

Instituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Museum voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Onvergetelijke ontdekkingstochten, ongebruikelijke opgravingen, ontroerende gebeurtenissen en opmerkelijke exemplaren tellen het geschiedenis van het Museum sinds 1751 toen Karel van Lotharingen met zijn rariteitenkabinet begon. Met 37 miljoen specimens (mineralen, dinosauriërs, insecten, schelpen, land- en zeezoogdieren …) is de natuurwetenschappelijke verzameling van het Museum na die van Parijs en Londen de grootste van Europa!

Van een rariteitenkabinet tot het Museum

De voorloper van het Museum was in het Hof van Nassau (Street View hierboven) van 1751 tot1891 haast onderbroken gehuisvest. In 1751 richtte Karel van Lotharingen een natuurhistorisch kabinet in. Dit was 300 m² groot, met vitrines en laden vol mineralen, dieren, planten, boeken, kunstwerken en rariteiten. Maar omdat Karel veel schulden naliet, werd het kabinet verkocht. Wat overbleef werd in 1797 het Museum van de Centrale School en opende in 1814. In 1846 kocht de jonge Belgische staat het aan: zo ontstond het Natuurhistorisch Museum.

Mineralenzaal (1828) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Russische verzameling

In 1828 schonken kroonprins Willem II der Nederlanden en zijn gemalin, de zuster van tsaar Alexander I, 808 Russische stenen en mineralen (zoals deze 38 cm grote almadien granaat) aan het Museum van Brussel, de voorloper van het huidige Museum voor Natuurwetenschappen. Dit was het begin van onze geologische collectie, die vandaag meer dan 5000 Belgische en 25000 buitenlandse stukken bevat (met ruim 80 % van alle beschreven soorten in de wereld), waaronder enkele tienduizenden tweelingkristallen, 500 geslepen stenen, bijna 140 meteorieten (waarvan er vier in België gevallen zijn), wonderlijke fluorescerende mineralen en zelfs een zeldzaam maansteentje.

De steen van Chaleux (-17000/-12000) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De steen van Chaleux

De geoloog Édouard Dupont, die deze steen in 1865 ontdekte in het Trou de Chaleux, bij het Naamse dorp Hulsonniaux, was van 1868 tot 1909 directeur van het Museum.

Het bekendste Belgische kunstwerk uit het bovenpaleolithicum is ongetwijfeld de steen van Chaleux. Op die grote plaat psammiet, een glimmerhoudende zandsteen, is aan beide kanten gegraveerd.

De steen van Chaleux van Drawing: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Aan de ene kant staat een paard, met daarboven een geitachtige (of een paardachtige?). Het dier ernaast is waarschijnlijk ook een – liggende – geitachtige.

De steen van Chaleux van Drawing: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Aan de andere kant is een rendier doorheen een lopende oeros gekrast.

De reconstructie van de mammoet (1869) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Lierse mammoet

Tijdens werkzaamheden aan de Nete in Lier (provincie Antwerpen) werden in 1860 de beenderen opgegraven van een jonge en twee volwassen mammoeten, naast resten van een holenhyena, een paard en een hert uit het bovenpaleolithicum (35 000 tot 10 000 jaar geleden).

In 1869 werd Louis De Pauw (foto) belast met de reconstructie van een volwassen skelet. Enkele jaren later nam De Pauw trouwens ook de opbouw van de Iguanodons van Bernissart voor zijn rekening.

Mammuthus primigenius (-120000/-10000) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Louis De Pauw en zijn team leverden puik werk. Ze boorden geen enkel gaatje, maar maakten elk been met een aparte hechting aan het steungeraamte vast.
De Pauw vervingt de ontbrekende beenderen (zoals deze linkerslagtand) door in hout gebeeldhouwde botten. Van overal kwamen bezoekers het resultaat bewonderen: om een andere mammoet in ‘waarschijnlijk levensechte’ houding te zien, moesten ze naar Sint-Petersburg, Rusland.

De Lierse mammoet (2013-05-21) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Die foto was tijdens de demontage van de mammoet in 2013 genomen.

The Lier Mammoth van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

The Lier Mammoth
English version (French and Dutch versions below)
1:37

Le mammouth de Lierre van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Le mammouth de Lierre
Version française
1:37

De Mammoet van Lier van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Mammoet van Lier
Nederlandstalige versie
1:37

Demontage van de mammoet van Lier (2013-05-21) door Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

In dit filmpje kan je de demontage volgen van de mammoet van Lier, die in 2013 verhuisde naar de zaal “250 jaar Natuurwetenschappen".
1:08

De buidelwolf van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Slachtoffer van vooroordelen

De buidelwolf of Tasmaanse tijger is een Australisch buideldier. Neen, dat wás hij. Benjamin, het laatste exemplaar in gevangenschap, stierf op 7 september 1936 in de dierentuin van Hobart op Tasmanië.

De buidelwolf van Photos: public domainInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Vooroordelen en onwetendheid in verband met zijn manier van leven bezegelden zijn lot. Hij moest wel gevaarlijk zijn voor de schapenteelt, want hij was een vleeseter, ging op jacht na zonsondergang en kon zijn muil héél wijd opensperren! Daarom ruimden ze hem, bij middel van premies, systematisch uit de weg. Het had anders kunnen zijn: hij was gemakkelijk te temmen.
Links: Benjamin in de dierentuin van Hobart in 1933
Rechts: iconisch beeld genomen in de late jaren 1860

De buidelwolf van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De buidelwolf in het Museum bevindt zich al sinds 1871 in onze verzameling! Dit historische specimen is heel zeldzaam en broos. De luchtvochtigheid en de verlichting van zijn vitrine moeten dus heel goed afgesteld zijn. Daarom gaat het licht pas aan wanneer je dichterbij komt.

“Iguanodon mantelli” (1883) door Drawing: Gustave Lavalette, RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Iguanodons van Bernissart

Het verhaal begon eind maart 1878 in de Sint-Barbaramijn in Bernissart. Mijnwerkers waren er 322 meter onder de grond een gang aan het graven. Toen ze op een met klei gevulde verzakking stootten, beslisten ze om er dwars doorheen te graven… en vonden na enkele dagen met goud gevulde boomstammen! Het waren echter iguanodonbeenderen, waarin pyriet zat, een goudglanzend mineraal.

12 april 1878: een telegram wordt naar het Museum gestuurd (1878-04-12) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Op 12 april 1878 bracht een telegram het Koninklijk Natuurhistorisch Museum van België op de hoogte. “Belangrijke ontdekking beenderen in breuk steenkoolmijn Bernissart STOP verbrokkelen door pyriet STOP stuur De Pauw morgen aankomst 8 uur ‘s morgens station van Bergen STOP ik zal daar zijn STOP dringend STOP Gustave Arnaut”

“Iguanodon mantelli” (1883) door Drawing: Gustave Lavalette, RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Tussen 1878 en 1881 werden er 322 m diep in de steenkoolmijn van Bernissart een dertigtal vrij volledige iguanodonskeletten ontdekt. Doordat de beenderen nog op hun plaats zaten, was een 'waarschijnlijk natuurgetrouwe' opstelling mogelijk, die al vlug bezoekers uit de hele wereld aantrok!

In hun glazen kooi (2007-10) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Een 300 m² grote en drie verdiepingen hoge glazen kooi beschermt dit nationale erfgoed. Zo kunnen bezoekers elk van deze parels optimaal bewonderen. Bovendien zien ze in de kelderverdieping in welke houding de skeletten in de mijn lagen en hoe ze ontdekt werden.

Iguanodon op vier poten? (2007-10) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Liepen ze op twee of op vier poten? Behoorden ze allemaal tot dezelfde soort? Waar leefden ze? Zijn er nog steeds in Bernissart? Na een bezoek in onze Google-expo “De Iguanodons van Bernissart” ken je de antwoorden op die vragen.

The Bernissart Iguanodons van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

The Bernissart Iguanodons
English version (French and Dutch versions below)
1:49

Les Iguanodons de Bernissart van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Les Iguanodons de Bernissart
Version française
1:51

De Iguanodons van Bernissart van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Iguanodons van Bernissart
Nederlandstalige versie
1:50

1900: een nieuw gebouw voor de iguanodons (1900) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Terug op het einde van de 19de eeuw

Rond 1880 was er in het Hof van Nassau niet genoeg plaats meer om de iguanodons tentoon te stellen. Het Museum verhuisde dan maar naar het ‘klooster’ in het Leopoldpark. Hiertegenaan werd de Janletvleugel opgetrokken, die sinds 1902 de iguanodons huisvest. Deze foto van de bouwwerkzaamheden dateert uit 1900: waar de fotograaf stond, bevindt zich nu de hoek van de glazen kooi.

Voor het kloostergebouw het Museum huisvestte, behoorde het tot de Brusselse dierentuin. Die werd in 1851 aangelegd in het Leopoldspark, dat je door de ramen ziet. Toen was het hier nog platteland. In 1877 ging de dierentuin failliet. Ondanks een reddingspoging ging hij in 1880 definitief dicht. De dieren werden aan de Zoo van Antwerpen of aan privé-dierentuinen verkocht of botweg geslacht. De Stad kocht het park en de Staat verwierf het gebouw voor het Museum.
(Street View: het kloostergebouw rechts, de Janletvleugel links)

De toegangspaviljoenen van de Brusselse dierentuin staan nog steeds aan de Belliardstraat.

Een bewoner van de Brusselse dierentuin van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Afrikaanse olifant

Een museumstuk bezit geen eeuwige jeugd. Deze olifant, een vroegere bewoner van de Brusselse dierentuin, is in 1880 opgezet! We moesten hem restaureren om hem toonbaar te maken.

Maar je ziet dat hij er ondanks zijn restauratie oud uitziet: hij behoudt zijn patina, met sporen van water en vuil. Bij het verwijderen hiervan zouden we hem wel eens helemaal kunnen vernielen.

Hainosaurus bernardi (-70000000/-68000000) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Hainosaurus bernardi

Dit is een van de grootste tot nu gekende mosasauriërs. Zijn naam 'reptiel van (het dal van) de Hene' dankt hij aan de rivier, die ook zijn naam aan Henegouwen gaf. In 1884-1885 werd hij immers in deze Belgische provincie ontdekt, in de krijtgroeven van Ciply.

Het getoonde exemplaar is tussen 70 en 68 miljoen jaar oud (maastrichtiaan, bovenkrijt) en is bijna 12,5 meter lang. Het is een bijna volledig authentiek fossiel. Er ontbreekt een stuk van de ruggengraat, dat waarschijnlijk verdween toen de krijtlaag waarin het dier zat, oploste. Dit deel werd vervangen door gestileerde namaakbeenderen.

The Ciply Hainosaurus van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

The Ciply Hainosaurus
English version (French and Dutch versions below)
1:33

Le Hainosaure de Ciply van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Le Hainosaurus de Ciply
Version française
1:36

De Hainosaurus van Ciply van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Hainosaurus van Ciply
Nederlandstalige versie
1:36

De Mens van Spy van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Mens van Spy

In 1856 werd het voor de eerste maal een Neanderthalerskelet ontdekt: dit was in het Neanderdal nabij Düsseldorf (Duitsland). Dertig jaar later vonden de Belgen Max Lohest, Marcel Depuydt en Julien Fraipont in een grot in Spy (Namen) twee andere skeletten (waaronder het hier afgebeelde ‘Spy 2’), naast prehistorische werktuigen en beenderen van uitgestorven diersoorten, waaronder holenhyena’s. Die ontdekking was het resultaat van wetenschappelijk onderzoek en geen toevallige vondst. Er werd zelfs een officieel verslag opgesteld. Dit skelet is samengesteld uit afgietsels van fossielen, uit reproducties "in spiegelbeeld" (bijvoorbeeld een symmetrisch omgekeerde kopie van het linkerscheenbeen op de plaats van het verloren gegane rechterscheenbeen) en uit op andere exemplaren gebaseerde sculpturen.

Spyrou, de Mens van Spy, geen barbaar! (-250000/-30000) door Virtual reconstruction: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De exemplaren van Spy zijn bijzonder recent: ze worden gedateerd op ongeveer 36 000 jaar oud. Overigens werden in België wel meer resten van Homo neanderthalensis blootgelegd. Zo heeft men op de vindplaatsen van Sclayn, Fonds-de-Forêt, Goyet, La Naulette en Engis beenderen en diverse artefacten gevonden.

The Spy Man van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

The Spy Man
English version (French and Dutch versions below)
1:12

L’Homme de Spy van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

L'Homme de Spy
Version française
1:12

De Mens van Spy van Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Mens van Spy
Nederlandstalige versie
1:12

De Belgica (1898-03-05/1899-03-14) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Belgica

Op 16 augustus 1897 voer de Belgica de haven van Antwerpen uit en zette koers naar Antarctica. Zo begon de eerste internationale wetenschappelijke zuidpoolexpeditie.

Adrien de Gerlache (1866-08-02/1934-12-04) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Adrien de Gerlache, jaren na zijn Antarctica-expeditie (bij het vertrek was hij nauwelijks 31 jaar oud).

Emil Racovitza (1898-03-05/1899-03-14) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Aan boord bevonden zich de Belgische initiatiefnemer en bevelhebber Adrien de Gerlache, de Noorse ontdekkingsreiziger Amundsen, de Poolse geoloog-oceanograaf-weerkundige Arçtowski, de Amerikaanse geneesheer-fotograaf Cook, de Roemeense dier- en plantkundige Racovitza… Hier onderzoekt Emil Racovitza microscopische organismen in het labvan de Belgica.

De Belgica (1898-03-05/1899-03-14) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Twee jaar lang verrichtten de wetenschappers aan boord oceanografische en meteorologischemetingen; ze tekenden kaarten van wat nu de 'Straat van de Gerlache' heet, beschreven de fauna op het land, bemonsterden de zeefauna, verzamelden mineralen, zeldzame mossen, piepkleine grassen en korstmossen … Ze brachten zoveel nieuw ontdekte soorten naar het Museum, dat het vijftig jaar duurde om ze allemaal te bestuderen!

Het beentje van Ishango (1950) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Het beentje van Ishango

In 1950 ondernam Jean de Heinzelin, een geoloog van het Museum, opgravingen op de vindplaats Ishango (Congo). Daar ontdekte hij een 20 000 jaar oud stukje been van 10 cm lang, met aan één uiteinde een stukje kwarts: het beentje van Ishango.

Het beentje van Ishango (1950) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Het beentje van Ishangois een bijzonder artefact, want het vertoont kerven die waarschijnlijk gegroepeerd zijn. Zo zien we op een zijde respectievelijk drie en zes (2 x 3), vier en acht (2 x 4), vijf en tien (2 x 5) streepjes.

Ishango in 1950 (1950) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

In 1950 leidde Jean de Heinzelin (rechts) archeologische en geologische opgravingen op de Congolese oever van het Edwardmeer.

Een stukje van de maan (1972-12/1974) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Een stukje van de maan

In december 1972 voerde Apollo 17 de allerlaatste maanlanding uit. Geoloog (en copiloot van de maanlander) Harrison H. Schmitt en astronaut Eugene Cernan verzamelden toen iets meer dan 100 kg maangesteente, wat meer is dan bij de andere Apollovluchten. Schmitt is de eerste burger die met zo'n vlucht meeging. Hij en Cernan waren de laatste mensen die op de maan wandelden. Toen heeben ze dit maansteentje meegebracht. Het werd door de Amerikaanse president Richard Nixon aan België geschonken en in 1974 door koning Boudewijn aan het Museum toevertrouwd. Dit stukje maansteen is amper 18 mm groot!

Kopidodon macrognathus (-47000000) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De Messel fossielen

In de jaren 1980 deed een team van ons departement Paleontologie opgravingen in Messel, bij Frankfurt in Duitsland. Deze buitengewone vindplaats is beroemd voor haar 47 miljoen jaar oude fossielen. Er zijn er werkelijk veel en van allerlei soorten: insecten, vissen, kikkers, krokodillen, slangen, hagedissen, schildpadden, vogels, vleermuizen … Ook deze Kopidodon macrognathus is een vondst uit Messel: dit plantenetend zoogdiertje is uitgestorven.

Kopidodon macrognathus leefde in de bomen en bezat een weelderige ‘eekhoornstaart’, waarmee het vermoedelijk zijn evenwicht kon bewaren terwijl het van tak tot tak sprong. Dit exemplaar meet iets meer dan 70 cm, maar sommige van deze dieren werden soms wel 115 cm lang.
Bewonder anderen exemplaren van Messel in onze Galerij van de Evolutie en Galerij van de Dinosauriërs.

The Primitive Horse from Messel (-47000000) door Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

The Primitive Horse from Messel
English version (French and Dutch versions below)
1:57

Le petit cheval de Messel (-47000000) door Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Le petit cheval de Messel
Version française
1:57

Het Paardje van Messel (-47000000) door Video: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Het Paardje van Messel
Nederlandstalige versie
1:57

Glyptostroboxylon sp. (-55000000) door Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Het versteende bos van Hoegaarden

Bij Hoegaarden kwamen er in 2000 bij graafwerkzaamheden voor de nieuwe HST-lijn tussen Brussel en Luik honderden fossiele boomstronken – en enkele stammen – aan het licht.

Het zijn de resten van de Glyptostroboxylon sp., een boom die verwant is met de moerascipressen die nu onder andere in Louisiana en Florida groeien. Ze werden gevonden in een turf- en houtskoollaag, wat bewijst dat het gebied 55 miljoen jaar geleden moerassig was.

Panthera tigris altaica van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Expertise tegendierenhandel

Vandaag bestaan er veel internationale verdragen die niet alleen bedreigde soorten beschermen, maar ook dieren die al vlug bedreigd zouden worden als hun ongebreidelde exploitatie aanhoudt of hun biotoop verdwijnt. Een van die verdragen is de Conventie van Washington of CITES, die de handel in met uitsterving bedreigde dieren en planten reglementeert. Een ander verdrag, de Conventie van Bonn of CMS, heeft tot doel migrerende diersoorten te beschermen. In het raam van deze overeenkomsten vraagt men onze wetenschappers vaak om deskundig advies. Zij informeren de wetgever en determineren exemplaren die de douane controleert of in beslag neemt.

Deze Siberische tijger van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Sinds 22 oktober 1987 is de Siberische tijger, Panthera tigris altaica, opgenomen in Bijlage I van CITES. Dit is een lijst van soorten die met uitsterven bedreigd zijn en waarvan de uitvoer het strengst gereglementeerd is. Er leefden er immers minder dan 3200 tijgers in het wild in 2010 (cijfers van WWF)!
Dit specimen werd door het gerecht in beslag genomen en door de Antwerpse procureur des Konings in 2006 aan ons Museum toevertrouwd.

Gorilla gorilla graueri van Photo: RBINSInstituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

In 2006 droeg het secretariaat van de CMS ons instituut op om een overeenkomst over de bescherming van de gorilla’s en hun habitat voor te bereiden en hierover te onderhandelen. Dit gebeurt in samenwerking met het secretariaat van het GRASP, een project waarmee de Verenigde Naties de mensapen willen redden. Deze overeenkomst kan sinds 26 oktober 2007 ondertekend worden. Drie van de tien landen waar gorilla’s leven, deden dit reeds, waardoor het contract van kracht is.

Een meteoriet uit Antarctica (2013-01-28) door Photo: Vinciane Debaille (ULB)Instituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Een meteoriet uit Antarctica

Tijdens de winter van 2012-2013 vond een Belgisch-Japans team liefst 425 meteorieten op de Nansen-ijsvelden op Antarctica. Dit exemplaar van 18 kg werd ontdekt op 28 januari 2013. Volgens de Belgische onderzoekers is het de grootste meteoriet die de voorbije 25 jaar op Oost-Antarctica werd gevonden, en de vijfde grootste van de meer dan 16.000 meteorieten die ooit in dat deel van Antarctica zijn verzameld.

Een meteoriet uit Antarctica (2013-01-28) door Photo: Vinciane Debaille (ULB)Instituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

De meteoriet is een gewone chondriet (de soort die het vaakst op Aarde aangetroffen wordt) en is waarschijnlijk afkomstig van de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter. Zijn omvang maakt deze meteoriet zo uitzonderlijk.

Een meteoriet uit Antarctica (2013-01) door Photo: Vinciane Debaille (ULB)Instituut voor Natuurwetenschappen (Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen)

Meteorietenjacht in Oost-Antarctica (in januari 2013)

Credits: verhaal

Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen

Credits: alle media
Het uitgelichte verhaal kan in sommige gevallen zijn gemaakt door een onafhankelijke derde partij en kan afwijken van de standpunten van de hieronder vermelde instituten die de content hebben geleverd.
Meer verkennen
Gerelateerd thema
Natural History
The beautiful, the dangerous, the endangered. Up close.
Thema bekijken
Google-apps