Ppor. Eugeniusz Zenon Lokajski „Brok”

Ppor. Eugeniusz Zenon Lokajski „Brok”, urodził się 14 grudnia 1908 w Warszawie, w 1934 ukończył Centralny Instytut Wychowania Fizycznego. Instruktor lekkiej atletyki i nauczyciel wychowania fizycznego. W latach 1934-1937 odnosi wiele sukcesów w dziedzinie sportu, m.in.zdobywając tytuł Mistrza Polski w rzucie oszczepem (1934) i wicemistrzostwo świata w pięcioboju w Budapeszcie (1935), udział w olimpiadzie w Berlinie (1936), rekord w rzucie oszczepem w Poznaniu (1936), wygrana w tejże dyscyplinie w Atenach (1937). W Kampanii Wrześniowej dowódca plutonu 35 Pułku Piechoty. Wzięty do niewoli pod Brześciem nad Bugiem. W październiku 1939 przedostał się do Warszawy. W pierwszych latach okupacji ukrywał się, pracując jako robotnik. W 1942 otworzył zakład fotograficzny. Prowadził konspiracyjne nauczane wychowania fizycznego. W styczniu 1944 zaprzysiężony jako żołnierz AK „Brok”, dowódca plutonu w 3 kompanii praskiej, wchodzącej w skład I Batalionu 3 Rejonu Rembertów, VII Obwodu Armii Krajowej „Obroża”. W Powstaniu był oficerem łącznikowym kompanii Sztabowej Komendy Obszaru Warszawa AK „Koszta”, a od 30 sierpnia dowodził jej II plutonem, obok funkcji bojowych, fotografował zdobycznym aparatem Leica, jako PSW „Brok”. Eugeniusz Lokajski zginął 25 września 1944 pod gruzami zbombardowanego domu przy ulicy Marszałkowskiej 129. || Zdjęcie wykonane aparatem E. Lokajskiego