74. Tarık Bey

"74 numaralı bu kutu, 47 numaralı kutunun kardeşidir. Füsun'un babası Tarık Bey'in ölümü, Kemal ile Füsun'a son bir yakınlaşma umudu verdi.
Tarık Bey’in hayatını, eşyalarını ve ölümünü anlatan bu kutuyu ve onun kardeşi 47 numaralı kutuyu bardaklar, ilaç şişeleri ve fotoğraflarla doldururken aldığım büyük zevkin nedenlerini çok sordum kendime. Tanıdık eşyalarla yıllar sonra bambaşka bir amaçla yeniden oynayabilmek mi? Babaannem de her akşam Tarık Bey gibi uyumadan önce takma dişlerini çıkarır, bir bardağın içine koyardı... Bütün bu şeyleri santim santim, hafif hafif yer değiştirerek, bir ahenk ile kutuya yerleştirirken, tıpkı roman yazarken olduğu gibi, bir dünya kurduğumu hissederim.
Tarık Bey’in Kars Lisesi’nde öğretmenlik yaptığı yıllardan hatıra bu lise konser fotoğrafı, şehrin Ruslardan kalma gösterişli Millet Tiyatrosu salonunda çekilmiştir. Burası Kar adlı romanımda anlattığım gibi kırk beş yıl sonra şair Ka’nın şaşkın kalabalığa şiirini okuduğu ve gezgin bir tiyatro topluluğunun gizli servislerle birlikte İslamcılara ve Kürtlere karşı bir askerî darbeyi başlattığı yerdir. Tarık Bey’in bütün hayatı boyunca biriktirdiği parayı ve emeklilik ikramiyesini kaptırdığı Banker Kastelli’nin 1982 yılında iflas ederek yurtdışına kaçması yalnız Keskin ailesini değil, İstanbul’un orta sınıflarını ve zenginlerini sarsmıştı. Tarık Bey kızının içtiğinden daha ucuz bir sigara, Birinci içerdi ve o yılların gözde jilet markası “Nacet”i kullanırdı. Eksiksiz bir harikalar dolabında her zaman bir iki timsah, hiç olmazsa bir iki kertenkele olmalıdır.
Bir yüzü Osmanlı devrinin Arap rakamları, diğer yüzü Batılılaşma döneminin Romen rakamlari ile yazılmış Tarık Bey’in bu eski saatini nasıl sergileyeceğim konusunda titizlendigimi gören müze calışanları ona doğu batı saati adını taktılar. Ben de birlikte çalıştığımız sanaçı arkadaşlara "doğu-batı saati, c'est moi" derdim gülümseyerek." (Şeylerin Masumiyeti, Orhan Pamuk)