Δέσιμο

Το έργο "Δέσιμο" αποτελεί μέρος της ενότητας έργων, τα οποία η Άλεξ Μυλωνά δούλεψε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ενθουσιασμένη με τα νέα υλικά που προσφέρει η τεχνολογία, συνεχίζει να πειραματίζεται χρησιμοποιώντας το zinc στις νέες της συνθέσεις. Η δημιουργός ξεκινά από μια επίπεδη επιφάνεια, ένα ορθογώνιο, λεπτό έλασμα από zinc ή ανοξείδωτο ατσάλι. Στη συνέχεια, το έλασμα λυγίζεται, αναδιπλώνεται, κόβεται, καμπυλώνεται, κατακτά την τρίτη διάσταση, καταλαμβάνει τον χώρο και επιβάλλεται σ' αυτόν με την ένταση και τη δυναμική της κίνησής του, τη στιλπνότητα και τις αντανακλάσεις της επιφάνειάς του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άλεξ Μυλωνά αντιμετώπιζε τις συγκεκριμένες συνθέσεις ως μακέτες για αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, κτήρια και μνημεία, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν στην προσωπική της Ουτοπία, ένα χωριό καλλιτεχνών στα Μεσόγεια της Αττικής. Πρόκειται για προτάσεις για ένα αεροδρόμιο, ένα μουσείο-σχολείο, ένα μνημείο πεσόντων, ένα κυκλικό θέατρο, έναν σταθμό βενζίνης, μια εκκλησία, ένα δημόσιο ουρητήριο ή ένα περίπτερο σε διεθνή έκθεση. Παράλληλα, θεωρούσε ότι οι συνθέσεις αυτές μπορούσαν κάποιες φορές, ανάλογα με τη φόρμα τους, να λειτουργήσουν ως χρηστικά αντικείμενα ή απροσδόκητα εξαρτήματα (π.χ. μια φρουτιέρα ή μια περικεφαλαία).