Zamek w Legnicy podczas oblężenia przez Mongołów w 1241 r., 1353/1972 r.

Legenda obrazowa o św. Jadwidze, znana jako Kodeks Lubiński, powstała w 1353 r. z fundacji ówczesnego księcia lubińskiego Ludwika I, propagatora kultu świętej. Autorem tekstu był Mikołaj Pruzia. Anonimowy autor miniatur przybliżających bogobojny żywot księżnej Jadwigi cztery z nich poświęcił losom jej syna – księcia Henryka II Pobożnego, poległego w bitwie z Mongołami w 1241 r. Jedna z nich przedstawia najeźdźców oblegających zamek w Legnicy. Nad grupą wojowników tatarskich widoczna jest głowa pokonanego księcia nabita na włócznię. Według przekazów, w ten sposób Mongołowie próbowali osłabić ducha obrońców i zmusić do poddania zamku. Obraz legnickiej warowni w żywocie św. Jadwigi, jakkolwiek fantastyczny, jest jednym najstarszych wyobrażeń zabytku architektonicznego z terenu Śląska.
W zbiorach Muzeum Miedzi znajduje się faksymilowe wydanie legendy obrazowej o św. Jadwidze z 1353 r., opublikowane w 1972 r. w Berlinie, w limitowanej liczbie 850 egz. Oryginał kodeksu był wówczas w posiadaniu niemieckiego przemysłowca, prawnika, historyka sztuki i mecenasa sztuki Petera Ludwiga w Akwizgranie, co odnotowano na stronie tytułowej kopii. W 1974 r. Ludwig podarował legnickiemu muzeum faksymilowy egz. kodeksu o nr. 717. W 1983 r. Kodeks lubiński został sprzedany i obecnie znajduje się w Stanach Zjednoczonych w Muzeum im. J. Paula Getty’ego w Kalifornii, w dziale iluminowanych manuskryptów średniowiecznych.