Salwator – ulica Królowej Jadwigi w Krakowie

W zachodniej części Krakowa, pomiędzy Starym Miastem a Bielanami, rozciąga się dzielnica Zwierzyniec. Tereny te, leżące na lewym brzegu Wisły, przez ponad siedem stuleci należały do zakonu norbertanek. Znajdowały się tutaj pola i folwarki będące źródłem utrzymania klasztoru. W pobliżu konwentu norbertanek położone jest niewielkie wzniesienie nazywane wzgórzem bł. Bronisławy. Na jego wschodnim stoku wznosi się murowany kościół pw. Salwatora (od którego nazwy miejsce to często nazywa się po prostu Salwatorem) oraz drewniana kaplica pw. świętych Małgorzaty i Judyty. Wieże kościołów widoczne są na zdjęciach w dali pośród drzew.

Na Zwierzyńcu niemal co krok można się natknąć na dawne zabytki, co niewątpliwie przydaje dzielnicy aury tajemniczości. Do snucia domysłów, jak to było z początkami tutejszego osadnictwa, skłaniają miejscowe legendy. Niemal wszystkie w jakiś sposób łączą się z murowanym kościołem Najświętszego Salwatora. Już samo jego wezwanie wskazuje na wczesnośredniowieczne początki, wówczas bowiem często czyniono patronem świątyń samego Zbawiciela. Fascynująca jest też historia krucyfiksu z tutejszego kościoła, który na przełomie XVI i XVII wieku miał trafić do miejscowości Sirolo we Włoszech, a następnie do pobliskiej Numany. Według tradycji ustnej krucyfiks dotarł na Zwierzyniec z Moraw jako dar dla księcia Mieszka I. Dziś w kościele możemy obejrzeć pomniejszoną kopię tego krucyfiksu, a także dwa wizerunki Chrystusa: veraikon, czyli odbicie na chuście Weroniki twarzy Chrystusa prowadzonego na śmierć, oraz obraz namalowany w 1605 roku przez krakowskiego malarza Kaspra Kurcza, który także łączy się z legendą o prawdziwym obliczu Chrystusa. Uwagę zwracają dwa malowidła na ścianie prezbiterium pochodzące z początku XVI wieku: Ukrzyżowanie i Cudowne rozmnożenie chleba oraz romańskie bliźniacze okienka, tak zwane biforia, w jego bocznej ścianie.

Kaplica pw. św. Małgorzaty i św. Judyty potocznie nazywana gontyną – co miałoby wskazywać na istnienie w tym miejscu ośrodka kultu już w czasach przedchrześcijańskich – jest najmłodszą z trzech zwierzynieckich świątyń. Została wzniesiona staraniem ksieni Justyny Oraczowskiej w latach 1689–1690 jako drewniana kaplica na cmentarzu morowym. Według zapisków klasztornych w wyniku epidemii cholery szalejącej w Krakowie na początku XVIII wieku pochowano tu aż 8 tysięcy ludzi. Wcześniej w miejscu kaplicy znajdowały się dwa obiekty, które uległy pożarom kolejno w 1587 i 1604 roku. Obecny wystrój kaplicy został ukształtowany w latach 1986–1992.