Wieczór nad Sekwaną

W ostatniej fazie twórczości Aleksander Gierymski (1850-1901) powrócił do obrazów nastrojowych, skupiając się na sztuce barwnego harmonizowania obrazów. Porzucił sceny rodzajowe wybierając motywy krajobrazowe, także miejskie, rozgrywające się w porze przedwieczornej lub nocnej. Fascynowały go zjawiska luministyczne i barwne o zawężonej, niskiej skali, wymagające operowania szeroką skalą pół i ćwierćtonów, zależne od stopnia ciemności i nasycenia powietrza mgłą, efekty gry światła na ruchliwej powierzchni wody, odbicia i refleksy w mokrym od deszczu bruku ulicy. W Wieczorze nad Sekwaną artysta ukazał fragment rzeki w zapadającym zmierzchu, z widocznym w głębi Pont du Carrousel i majaczącymi przy nabrzeżu zabudowaniami Luwru. Dogasające światło dnia przecina bladą łuną górną partię nieba, padając na taflę wody i wnikając w unoszącą się nad wodą mgłę. W partiach wody artysta zastosował metodę dywizjonizmu, kładąc obok siebie cienkie smugi wielu odcieni błękitów, szarości i oranżu.