Wiatr halny

Stanisław Witkiewicz (1851-1915) po raz pierwszy odwiedził Zakopane w 1886 roku. Fascynacja Tatrami oraz mieszkańcami Podhala znalazła odzwierciedlenie w jego twórczości pisarskiej oraz artystycznej. Większość dojrzałych krajobrazów tatrzańskich Witkiewicza charakteryzuje się jednorodnością stylu oraz zasobu motywów. Przedstawiają wyłącznie piękno i bogactwo form górskiej przyrody. Kompozycja tego surowego, zimowego nokturnu składa się z trzech równoległych stref. Pierwszy plan tworzy zaśnieżona hala, pośrodku której widnieją smagane wiatrem świerki, powyżej wznosi się łańcuch górski a granatowo-czarne niebo przesłania warstwa chmur. Blade księżycowe światło tworzy dramatyczne kontrasty, potęgujące wrażenie ruchu: powiewu wiatru halnego. Dzieło, utrzymane w wąskiej, chłodnej kolorystyce, stanowi przykład chromatycznego naśladowania fotografii. Realistyczne obrazowanie połączone z symbolizacją górskiej przyrody sprawiło, że Wiatr halny należy do najbardziej niezwykłych i oryginalnych pejzaży w malarstwie polskim.