Dziewczynka z Chryzantemami

W 1894 roku w Monachium powstało jedno z najdoskonalszych dzieł Olgi Boznańskiej – Dziewczynka z chryzantemami – prawdziwy popis kolorystyczny ograniczony do subtelnych odcieni barw srebrzystoszarych, ujętych w formę delikatnych pociągnięć pędzla. W wizerunku ukazanej na tle neutralnej, i białoszarej ściany dziewczynki, artystka stworzyła nowy typ portretu dziecięcego zrywający z dotychczasową konwencją przedstawiania małych modeli w wytwornych strojach, w eleganckich i stylowych wnętrzach. Stojąca samotnie, nad wiek poważna dziewczynka ubrana w skromną sukienkę i trzymająca w splecionych dłoniach jasne chryzantemy przykuwa uwagę swoją bladą twarzą z dużymi, niesamowitymi w swej czerni, błyszczącymi jak w gorączce - oczami. Wyraz tych oczu patrzących wprost, z napięciem, zaciekawieniem i śmiałością sprawia, że portretowana, niczym hipnotyzerka nawiązuje psychiczny kontakt z widzem.
Portret emanuje nastrojem zamyślenia, smutku, tajemnicy i niedopowiedzenia, zbliżonym do aury znanych i cenionych przez Boznańską wierszy Maurice’a Maeterlincka. Tę zbieżność zauważył w 1896 roku, na łamach paryskiej „Gazette des Beaux-Arts” William Ritter. Jego zdaniem, w tym portrecie „dziewczynki o dziwnych, niepokojących oczach, jakby kroplach atramentu, które zdają się wylewać na chorobliwie bladą twarz, współczesny ideał postaci Maeterlincka. Jest to dziecko enigmatyczne, które doprowadza do szaleństwa tych, co mu się zanadto przypatrują(…) i jest to tak przerażająca dziewczynka, tak jasna i biała, że budzi dreszcz”.