M 82

Wojciech Fangor (1922 – 2015) był malarzem, rzeźbiarzem i plakacistą. Należy do wąskiej grupy najlepiej znanych polskich artystów współczesnych. Ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych. Początek jego drogi artystycznej przypadł na okres socrealizmu (politycznie uwarunkowanej sztuki przedstawiającej obowiązującej w latach 50 XX wieku w PRL). Po roku 1956 odszedł od tego sposobu myślenia o malarstwie. Był jednym z czołowych przedstawicieli polskiej szkoły plakatu. W 1958 roku zaprezentował ze Stanisławem Zamecznikiem Studium przestrzeni – pierwszy environment w Polsce.
W 1961 roku Wojciech Fangor wyjechał z Polski i przebywał na stypendiach w Institute for Contemporary Art w Waszyngtonie, Berlinie i w Anglii. W 1970 roku, jako pierwszy polski artysta miał wystawę indywidualną w Guggenheim Museum w Nowym Jorku. Jego malarstwo z tego okresu to eksperymenty na styku minimal artu i op-artu. Powstały kręgi i fale wywołujące efekty optyczne. Krytyk
Bożena Kowalska napisała: „Koła artysty były nieustannym, wielostronnym eksperymentem. Sprawdzał w nich wciąż w nowy sposób efekty działania jaskrawości czy stonowanych kolorów w ich zestawienia nasycenia i stopnia jasności barw, wielkości kręgów, większej i mniejszej szerokości pasm oraz ich zagęszczenia lub ascetycznej oszczędności i dyskrecji wyrazu(…)”.

Przejścia między kolorami są nieuchwytne - jednocześnie przyciągają i odpychają nasz wzrok. Brak wyraźnych granic między kolorami wprowadza uczucie nieokreśloności form i nieuchwytności przenikających się kolorów. W „kołach” malowanych przez Fangora możemy prześledzić działanie techniki malarskiej sfumato, praktykowanej i opisanej przez Leonarda da Vinci. Wojciech Fangor sięgnął po nią, by ze środka uczynić cel, z narzędzia sposób. Synonimem Sfumato w twórczości Fangora jest penetracja i nieokreśloność. Dzięki zmianie przejść między kolorami, zmianie granicy między kolorami kontrastującymi zyskuje przestrzeń penetracji wzrokowej.