Ulica Miodowa

Obraz Ulica Miodowa powstał w 1777 r. Ukazuje perspektywę tego niezwykle wówczas ruchliwego traktu, widzianego od skrzyżowania z ulicą Senatorską. Malarz z dużą precyzją odtworzył elewacje budynków położonych przy Miodowej: po lewej – Pałacu Biskupów Krakowskich, nieistniejącego dzisiaj pałacu Piotra Fergussona Teppera, bankiera króla Stanisława Augusta, wreszcie kościoła Kapucynów; po prawej widoczna jest rezydencja Branickich. Perspektywę ulicy zamyka sylwetka barokowego Pałacu Rzeczypospolitej (pałacu Krasińskich).
Znakomite dzieła Bellotta przeszły burzliwe losy, zanim po odbudowie Zamku trafiły w 1984 r. z powrotem na swoje miejsce. Cztery obrazy z kolekcji nakazał wywieźć do Wersalu Napoleon w 1807 r. – do Warszawy wróciły po 13 latach. W 1832 r., po upadku powstania listopadowego wszystkie 22 widoki zostały zagrabione przez Rosjan. Większość trafiła do Petersburga, jeden zaś do Moskwy. Na Zamek powróciły dopiero w 1920 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Kolejnej grabieży dokonali naziści, wywożąc wszystkie płótna do Rzeszy. Odnalezione po wojnie przez polską komisję rewindykacyjną, trafiły do Muzeum Narodowego w Warszawie. Eksponowano je tam przez wiele lat w oczekiwaniu na odbudowę Zamku. Wielką wartością poznawczą widoków Canaletta, oprócz wiernego odwzorowania architektury ówczesnej Warszawy, jest ukazanie życia stołecznej ulicy, ruchu powozów, handlu na straganach, strojów przybyszów i mieszkańców miasta.