Yağmur Ormanı V (varyasyon 3)

"Yağmur Ormanı" serisinin doğuşu koreograf Merce Cunningham’ın 1968 yılında benzer isimli dans gösterisi için David Tudor’dan bir müzik parçası sipariş etmesine dayanır. "Yağmur Ormanı V (varyasyon 3)" CIE’nin (Composers Inside Electronics, Inc) parçası olan besteciler John Driscoll ve Phil Edelstein tarafından David Tudor’la geçmiş "Yağmur Ormanı IV" işbirliklerine dayanarak kendi kendini icra eden bir ses yerleştirmesi olarak geliştirildi.
Bu etkileşimli yerleştirmede büyük şamandıralar, plastik fıçılar, bakır bir kazan, bir saksı ve bir badminton raketi gibi 20 buluntu ve yapılandırılmış nesne havada asılı şekilde mekâna yayılırken, farklı biçimlerde müdahale edilip birleştirilmiş nesneler önceden kaydedilmiş ses dosyalarından gelen sinyallerle titreşerek izleyicilerin keşfine açık bir biçimde gelişimini sürdüren bir ses ortamı meydana getiriyorlar. Bu ortam, havada asılı her bir nesnenin üzerine iliştirilmiş ses dönüştürücüleri sayesinde oluşturuluyor. "Yağmur Ormanı V"’in farklı varyasyonlarındaki her bir nesne için hazırlanmış, süreleri 5 saniye ila 3 dakika arasında değişen toplam 45–50 ses dosyasından oluşan birer “ses kütüphanesi” bulunuyor. Driscoll ve Edelstein tarafından önceden kaydedilmiş ses dosyaları, bu yerleştirmeye özel olarak üretilmiş bir bilgisayar yazılımı aracılığıyla her bir nesnenin üzerindeki ses dönüştürücüye rastlantısal bir şekilde gönderiliyor; bu cihazlar kendilerine ulaşan ses dosyalarını titreşimlere çevirerek bağlı bulundukları nesneye iletiyorlar. Her bir nesne, boyutu, şekli, malzemesi ve akustik özelliklerine göre bu ses sinyallerini akustik olarak sese dönüştüren birer hoparlör işlevi görüyor.

"Yağmur Ormanı V (varyasyon 3)", sergiden görünüm, Arter, 2020.