Pejzaż tatrzański

Eligiusz Niewiadomski (1869-1923) był uznanym malarzem wykształconym w Szkole Rysunkowej Wojciecha Gersona, w akademii petersburskiej oraz w Paryżu. Jego malarstwo, początkowo naturalistyczne, z czasem nabrało ekspresji i nastrojowości, porównywano z twórczością Arnolda Böcklina. Po 1915 roku artysta skierował się w stronę dekoracyjności i ekspresji. Pejzaże tatrzańskie były częstym motywem twórczości Niewiadomskiego, zwłaszcza w początkowym jej okresie. Zaprezentowany w 1897 roku w TZSP i uhonorowany III nagrodą Pejzaż tatrzański to dobra warsztatowo kompozycja ukazująca pozornie realistyczny, chociaż faktycznie nieco zmieniony widok na Kościelec. Niewiadomski wielokrotnie portretował Tatry podczas wędrówek – był ich wielkim miłośnikiem – w 1899 roku opracował mapę turystyczna Tatr, przerzucał również przez granicę „Przegląd wszechpolski” i „Polaka”. Twórczość malarska Niewiadomskiego, a także jego działalność jako historyka i krytyka sztuki oraz organizatora życia artystycznego w niepodległej Polsce, została zapomniana. Jego nazwisko zostało zapamiętane przez zamach popełniony przez artystę: 16 grudnia 1922 podczas otwarcia wystawy w warszawskiej „Zachęcie” strzałami z rewolweru zabił prezydenta RP Gabriela Narutowicza.