Pole łubinu

Władysław Podkowiński i Józef Pankiewicz należą na gruncie polskim do prekursorów malarstwa korzystającego z założeń francuskiego impresjonizmu, z którym zetknęli się podczas pobytu w Paryżu w 1889 roku, szybko przyswajając jego zasady. Władysław Podkowiński sięgał do paryskich doświadczeń głównie podczas wakacyjnych pobytów u swoich przyjacił w Mokrej Wsi koło Radzymina oraz w pobliskim Chrzęsnem. Zauroczony tamtejszym krajobrazem wychodził w plener by malować przypadkowe, banalne fragmenty pejzażu. Dostrzegał jego zmienność pod wpływem światła, fascynowały go gry barwne, ruch cienia, a także odbicia w tafli wody i drżenie rozgrzanego powietrza. Powstałe podczas jednego z takich plenerów Pole łubinu ukazuje, powszechne w polskim letnim krajobrazie, malownicze pole barwnych kwiatów. Obraz cechuje efektowna kompozycja zbudowana w oparciu o podziały horyzontalne, utworzone przez barwne pasma kolejnych planów. Ważną rolę artysta powierzył palecie barwnej, utrzymanej w jasnej tonacji, oddającej nastrój letniego dnia i współgrającej ze światłem.