„Nigdy tu już nie powrócę”

W spektaklu silnie obecny jest problem przeciwstawienia indywidualnego życia ludzkiego historii powszechnej. W tekście „Ocalić przed zapomnieniem” Kantor dokonuje krytyki tego, co masowe, podszyte ideologią i podporządkowane zasadom systemu społecznego czy politycznego. „Naprzeciw tych potęg stoi Mała, Biedna, Bezbronna, ale wspaniała Historia indywidualnego ludzkiego życia.” Według artysty jedynie w człowieku zachowała się „PRAWDA, ŚWIĘTOŚĆ i WIELKOŚĆ”. Indywidualne życie ludzkie wymaga przeciwstawienia się „Historii »powszechnej« i oficjalnej”. Dzięki takiej konfrontacji możliwe staje się „ocalenie” człowieka „od zniszczenia i zapomnienia”. Dokonując tego na scenie, Kantor widzi siebie jako ofiarę, która dobrowolnie bierze udział w owym rytuale. Niezwykle symboliczny jest finał spektaklu – scena „Wielki Ambalaż końca XX-go wieku”. Przy dźwiękach „Marsza Rakoczego” Hectora Berlioza Ci Poważni Panowie we frakach i melonikach zakrywają aktorów i przedmioty na scenie czarnym płótnem, tworząc ambalaż – grób współczesności. Aktorzy zostaną ocaleni przez żydówkę w łachmanach, Dziwkę Bosą-Pomywaczkę.