Ołtarz świętej Barbary, tablica środkowa

W połowie XV wieku na Śląsku powstało wyjątkowe dzieło – Ołtarz świętej Barbary. Poliptyk zdobił ołtarz główny w kościele pod wezwaniem tej świętej we Wrocławiu. W centrum widzimy trzy posągowe figury, Barbary oraz Feliksa i Adaukta. Atrybutem świętej Barbary jest wieża, w której według legendy, była przetrzymywana przez swojego ojca poganina. Zestawienie jej żywota i męczeństwa ze scenami z życia i męki Chrystusa ukazywało ideę imitatio Christi.

Skrzydła zaginęły w trakcie drugiej wojny światowej i dziś możemy śledzić tylko fragment opowieści. Na górze po lewej widnieją posągi pogańskich bożków zniszczone przez Barbarę. Jej czyn doprowadził ojca do takiej wściekłości, że święta zmuszona była do ucieczki z domu, co widzimy na prawej kwaterze. Pochwyconą i postawioną przed sądem Barbarę poddano straszliwym torturom – między innymi obcięto jej piersi i włóczono nagą przez miasto. Całkowitemu poniżeniu zapobiegł jednak anioł, okrywając świętą białą szatą.

Nowatorstwo tego dzieła polega na oddaniu przestrzenności brył przez zastosowanie światłocienia. Figury pośrodku sprawiają wrażenie trójwymiarowych, niczym monumentalne rzeźby. Sceny z legendy świętej Barbary osadzone są w realnej przestrzeni. Mistrz zastosował też skróty perspektywiczne, jak w scenie włóczenia świętej końmi. Ten zwrot ku naturalizmowi nastąpił niedługo po ukończeniu słynnego ze względu na realizm Ołtarza Gandawskiego Jana van Eycka w roku 1432. U dołu części centralnej naszego dzieła widnieje data, 1447. Inspiracje realizmem niderlandzkim nie dotarły jednak na Śląsk bezpośrednio, lecz poprzez malarstwo frankońskie i bawarskie.