Strój głowy panny młodej Strój głowy panny młodej – przód

Nakrycie głowy panny młodej, wykonane w Rusinach w powiecie włodawskim, jest rekonstrukcją z 1958 roku. Jest to rodzaj wianka ślubnego zrobionego z prostokątnego kawałka papieru obszytego białym płótnem fabrycznym. Na wierzchu są ponaszywane kolorowe wstążki (czerwona, różowa, zielona, niebieska), poskładane podwójnie w rodzaj kokardki i pozszywane na krzyż. W dolnej części przyszyto po dwie długie wstążki w kolorze czerwonym, niebieskim i żółtym, które opadały na plecy.

Ten rodzaj nakrycia głowy, do przełomu XIX i XX wieku, był robiony w wieczór panieński przez przyszłą pannę młodą i jej koleżanki, później został zastąpiony welonem, natomiast strój świąteczny – białą suknią. Podczas tego wieczoru powstawały także inne rekwizyty obrzędowe, jak na przykład ozdobne nakrycie głowy dla starościny, która kierowała przebiegiem oczepin (musiała być kobietą zamężną). Wykonywano także bukiecik z długą wstążką dla pana młodego i z krótszą dla drużby czy rózgę weselną dla starosty, najważniejszego członka drużyny weselnej, który przewodził całemu wydarzeniu. W wieczór ten nie tylko przygotowywano się do uroczystości weselnych, ale także następowało symboliczne pożegnanie narzeczonej z okresem panieńskim, o czym miały przypominać wykonywane podczas niego pieśni panieńskie.

Opisany wianek był nakładany przez pannę młodą w poranek ślubny i zdejmowany przez starościnę i inne gospodynie podczas oczepin; zastępowały go czepek lub chusta, będące atrybutem mężatki.