Lekcja śpiewu

Lekcja śpiewu Luisa de Silvestre’a to obraz o tematyce alegorycznej. Scena ukazuje dwie półpostacie kobiece o silnym kontraście kolorystycznym karnacji. Postać pierwszego planu jest świeża i młodzieńcza, ma jasną cerę. Ciemny kolor karnacji kobiety w głębi podkreśla jej podeszły wiek. Przeciwstawienie starości bujnej młodości jest tematem interesującym malarzy od wieków. Fascynacja etapami ludzkiego życia pobrzmiewa też w lubelskim obrazie. Nie ma jednak odpowiedniej siły wyrazu, potrzebnej do przekazania ważnych treści duchowych i moralnych. Jest to przedstawienie typowe dla stylu rokoko, które miało głównie cieszyć oko i dekorować wnętrze. Kluczem do odczytania znaczenia są elementy ze świata muzyki – karta z zapisem nutowym w dłoni młodej dziewczyny i gryf violi da gamba w ręce staruszki. Niezwykle intymna atmosfera płótna budzi jednoznaczne skojarzenia erotyczne. Być może jest to popularne od XVII w. przedstawienie w typie „u kuplerki”, kompozycja ukazująca stręczycielkę i młodą dziewczynę wprowadzaną w tajniki grzesznej miłości. Innym źródłem inspiracji malarza mogła być historia miłości Vertumnusa i Pomony, znana z Metamorfoz Owidiusza.