163 rzeźbiarzy polskich

Edward Dwurnik w swojej twórczości w groteskowy sposób komentował polską rzeczywistość. Prezentowaną kompozycję tworzą ujęte schematycznie, humorystyczne wizerunki artystów. Sylwetki ściśle wypełniające pola tworzą barwną mozaikę. Pracę cechuje rysunkowa forma i prowokacyjny antyestetyzm. Artysta świadomie przyjął tę postawę, zainspirowany twórczością Nikifora – artysty samouka, którego dzieła poznał na wystawie w 1965 roku. Operowanie rysunkową, pospieszną formą, przekształcony „prymitywizm” oraz sugestywny, groteskowy sposób obrazowania łączą go także z kręgiem niemieckich ekspresjonistów.

Edward Dwurnik (1943–2018) uprawiał malarstwo, grafikę i rysunek. Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie (1963–1970). Brał udział w takich wydarzeniach jak Documenta VII w Kassel (1982) czy XIX Biennale Sztuki w São Paulo (1987). Tworzył rozbudowane figuralne cykle malarskie komentujące polską rzeczywistość (Podróże autostopem, Robotnicy, Sportowcy) oraz subiektywne portrety miast (Niebieskie miasta, Diagonale) i projektował monumentalne kompozycje malarskie w przestrzeni publicznej.