Piękna Madonna z Wrocławia

Od XII wieku, kiedy to powstała figurka Madonny z Ołoboku, wyobrażenie artystyczne Marii z Dzieciątkiem zmieniało się. Pod koniec XIV wieku w Europie Środkowej powstała grupa kamiennych rzeźb, tak zwanych Pięknych Madonn, do których należy prezentowana figura z Wrocławia. Jest to jeden z najznakomitszych przykładów rzeźby międzynarodowego stylu pięknego. Przedstawia pełną gracji postać Marii w pozie wygiętej w kształt litery S, ubranej w obszerny płaszcz spływający miękkimi, głęboko rzeźbionymi fałdami. Zauważmy, że mimo obfitości tkaniny czytelna jest anatomia postaci. Twarz Matki Boskiej o subtelnych rysach zwraca się w stronę Dzieciątka, które swobodnie spoczywa w jej ramionach. Maria w zadumie podaje Jezusowi jabłko, które On przyjmuje z wahaniem i obawą. Scena ta ma symboliczne znaczenie, zapowiada bowiem przyszłą ofiarę krzyżową.

Nie wiadomo, jaka była pierwotna funkcja wrocławskiej Madonny. Być może ustawiona w kaplicy bocznej bądź przy filarze świątyni służyła indywidualnej modlitwie. Wiadomo, że figury Pięknych Madonn włączane były czasem w struktury nastaw ołtarzowych. Mogło to wynikać z dużej popularności tych figur wśród wiernych. Chcąc uniknąć niekontrolowanych zachowań kultowych, duchowni przenosili rzeźby w centralne miejsce kultu, którym jest prezbiterium z ołtarzem głównym.