Popiersie Wojciecha Bogusławskiego

Obiekt gipsowy, pusty w środku, patynowany na kolor popielato-zielonkawy.

Popiersie jest fragmentem projektu pomnika który pierwotnie w 1936 roku stanął na Placu Teatralnym w Warszawie. Pomnik został wysadzony przez Niemców w 1944 r.

Wojciech Bogusławski urodził się 9 kwietnia 1757 r. we wsi Glinno koło Poznania. W 1778 r. debiutował w Warszawie równocześnie jako aktor, śpiewak operowy i autor sceniczny. Był dyrektorem Teatru Narodowego, prowadził własny teatr w Wilnie i Lwowie, organizował gościnne występy w innych miastach (Dubno, Grodno, Kalisz, Poznań, Łowicz, Kraków, Gdańsk). Propagował ideę oświecenia, walczył o teatr narodowy i postępowy repertuar. Tworzył teatr pełniący ważną funkcję wychowawczo-obywatelską zwłaszcza po upadku państwa polskiego. Był współtwórcą polskiego teatru operowego. Występował do 1827. Stworzył typ sceptycznego, ale zarazem pogodnego „mędrca z ludu”, zwycięsko pokonującego wszelkie przeciwności. W 1811 założył w Warszawie pierwszą szkołę dramatyczną, a w 1812 napisał podręcznik gry aktorskiej Dramaturgia, czyli Nauka sztuki scenicznej dla Szkoły Teatralnej napisana przez Wojciecha Bogusławskiego w Warszawie. Po 1795 zyskał sobie miano „ojca teatru polskiego”. Zmarł w Warszawie 23 sierpnia 1829 roku.