Rodzina (Kompozycja, Małżeństwo, Portret rodzinny we wnętrzu)

Andrzej Wróblewski (1925–1957) Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1945–1952), gdzie studiował pod kierunkiem kolorystów: Zygmunta Radnickiego, Zbigniewa Pronaszki, Hanny Rudzkiej-Cybisowej. Zbuntowany przeciwko dominacji tej tendencji, poszukiwał powrotu do integralnej formy opartej na rysunku, do sztuki figuratywnej, tematycznej. W swych obrazach powracał do lat okupacji, malując dramatyczne sceny egzekucji, dotykał egzystencjalnych problemów pokolenia psychicznie okaleczonego przez wojnę, symbolicznie ujmował aktualne kwestie polityczne. Operował dużymi płaszczyznami koloru traktowanego symbolicznie, kształtując nim ludzką sylwetkę osadzoną w nieskonkretyzowanej przestrzeni.
Malarstwo Wróblewskiego przeszło kilka etapów rozwoju. Można powiedzieć, że określał je aktualny stan świadomości młodego artysty, który, włączywszy się aktywnie w proces przemian ustrojowych w Polsce, doznawał zarówno chwil uniesień, jak i bolesnych rozczarowań. Jeszcze jako student Akademii Sztuk Pięknych podjął walkę w imię nowych społecznych i politycznych zadań sztuki. Początkowo skłaniał się ku abstrakcji, uznając ją za język awangardy. Tworzył romantyczne w wyrazie kompozycje złożone z geometrycznych figur metaforyzujących odległe byty kosmiczne. Przekonując się coraz bardziej do komunistycznych haseł założył Grupę Samokształceniową, by kolektywnie zwalczać zastany system nauczania, preferowany przez profesorów uczelni idealistyczny, estetyzujący koloryzm, wypracowywać nowy styl, adekwatny do rzeczywistości naznaczonej ciągle żywym wspomnieniem wojny, a jednocześnie zgodny z doktryną społeczno-polityczną PRL. Odwołując się do stylistyki włoskiego nowego realizmu i sztuki meksykańskiej, która wprowadzała formalne elementy ludowego prymitywu, Wróblewski starał się wypracować własną formułę „spotęgowanego realizmu”, kierunku zaproponowanego w 1946 roku przez Tadeusza Kantora, opartą na idei komunikatywnego, sugestywnego przekazu. W prace założonej przez siebie Grupy Samokształceniowej wprowadził zasady działania kolektywnego, określającego tematykę, przesłanie ideowe, a nawet format dzieł.
Wróblewski był rozczarowany realiami ustroju panującego w Polsce lat pięćdziesiątych XX wieku, który nie tylko okazał się niedemokratyczny ale totalitarny, zaczął tworzyć egzystencjalne w nastroju obrazy symbolizujące degradację i zniewolenie. Obok nich pojawiły się bardziej radosne dzieła związane z życiem rodzinnym.