Makieta katedry w Faras

Katedra faraska służyła wiernym w okresie od VIII do XIV wieku. W tym czasie była kilkukrotnie przebudowywana. Makieta pokazuje stan zachowania kościoła po odsłonięciu przez archeologów. Była to budowla na planie zbliżonym do kwadratu o boku około 24 m, zwrócona absydą na wschód, usytuowana pośród zabudowy miejskiej. Jej ściany, w kilku miejscach zachowane do wysokości podstawy sklepień, zostały w dolnych partiach wzniesione ze starannie opracowanych bloków szarego piaskowca, w górnych – z wypalanej czerwonej cegły. Do wnętrza prowadziły dwa wejścia, od północy i południa. Pośrodku fasady zachodniej były widoczne zarysy trzeciego, z nieznanych powodów zamurowanego.
Świątynia była podzielona na trzy części, prezbiterium, nawy i narteks. Prezbiterium zamykała półkolista absyda z kilkustopniową trybuną dla duchowieństwa, przed którą stał murowany ołtarz. Od południa z prezbiterium sąsiadowało baptysterium z basenem chrzcielnym ukrytym pod późniejszą posadzką. Po północnej stronie znajdowała się zakrystia, wyposażona w nisze w ścianach służące do przechowywania ksiąg i sprzętów liturgicznych.
Masywne filary dzieliły część centralną kościoła na trzy nawy, wyższą środkową i niższe boczne, do których od północy i od południa przylegały kaplice. Szerokie pilastry podtrzymywały łuki sklepień i dzieliły nawy na pięć wyraźnie wyodrębnionych przęseł. Wydłużone przęsła środkowe tworzyły rodzaj nawy poprzecznej nadającej wnętrzu kształt krzyża.
Część zachodnią kościoła zajmował narteks, czyli rodzaj obszernego przedsionka, w którym gromadzili się pokutujący grzesznicy. Z niego dwa wejścia wiodły do naw, a trzecie do wydłużonej kaplicy z niewielką absydą. Do południowej nawy przylegała klatka schodowa prowadząca do galerii nad nawami bocznymi, połączonymi rodzajem pomostu nad pierwszym, zachodnim przęsłem.