Door de ene keer harder en dan weer zachter het zwarte krijt te hanteren, gaf Paulus Potter de voorstelling verassend veel diepte en beweging. Vooral de twee vechtende hertenbokken in het midden van de tekening knallen van het papier. Hierdoor wordt de ondeugende toevoeging van de kunstenaar rechts aan het oog onttrokken. Om dit soort ‘drolligheden’ kon men in de 17de eeuw smakelijk lachen.
Geïnteresseerd in Visual arts?
Krijg updates met je gepersonaliseerde Culture Weekly
Je bent helemaal klaar
Je krijgt deze week je eerste Culture Weekly.