Wojskowa karta tożsamości Juliana Stryjaka, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie.

Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie – oddziały Wojska Polskiego sformowane na emigracji, podporządkowane władzom polskim na uchodźstwie. Na ich czele stał Naczelny Wódz. Zaczęto je tworzyć na podstawie umów sojuszniczych już jesienią 1939 roku.
We Francji sformowano jednostki wojsk lądowych, lotnictwa i marynarki wojennej. Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich wzięła udział w bitwie o Narwik w maju 1940 roku. W Wielkiej Brytanii powstały Polskie Siły Powietrzne podporządkowane Royal Air Force – na początku były to Dywizjony bombowe 300 i 301 oraz myśliwskie 302 i 303, które walczyły w bitwie o Anglię.
Polska Marynarka Wojenna podporządkowana Royal Navy uczestniczyła w walkach na Atlantyku i Morzu Śródziemnym. 1. Dywizja Pancerna gen. Maczka walczyła w zwycięskiej bitwie pod Falaise w sierpniu 1944 roku. I Samodzielna Brygada Spadochronowa gen. Sosabowskiego wzięła udział w bitwie o Arnhem we wrześniu 1944 roku. W czerwcu 1940 roku liczebność Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wynosiła około 31 tys. żołnierzy. Latem 1942 dołączyło do tego około 78 tys. żołnierzy ewakuowanych ze Związku Sowieckiego (Armia Andersa), którzy walczyli później we Włoszech w szeregach II Korpusu.