Portret siedmioletniej córeczki przesuwającej paluszkiem po wazoniku stojącym na stole to wybitny portret psychologiczny dziecka. Uchwycenie chwili: nieobecnej myślami, zatopionej w sobie Helenki, potęguje skadrowanie obrazu, oparte na wzorach zaczerpniętych z obrazów Paula Gauguina (Dziewczynka przed martwą naturą, 1899).