Rękopis dramatu "W małym dworku" S. I. Witkiewicza

Pełen tytuł rękopisu: "Stanisław Ignacy Witkiewicz: W małym dworku. Sztuka w 3 aktach. Poświęcone matce".
Utwory dramatyczne Witkiewicza to jedno z najważniejszych zjawisk literackich w polskiej dramaturgii okresu międzywojennego. Pisarz, malarz i filozof był zwolennikiem dramatu awangardowego. W jego pismach filozoficznych i estetycznych znajdujemy uzasadnienie autorskiej koncepcji „czystej formy”. Teoria "czystej formy" wynikała z chęci zerwania z teatrem klasycznym i realistycznym na rzecz teatru deformującego rzeczywistość w taki sposób, by wywołać u widza szok i skrajne przeżycia.
"W małym dworku" to bardzo ważna sztuka w bibliografii Witkiewicza. Powstała w 1921 roku, a pierwszy raz wystawiono ją na deskach teatru już w 1923, co jest o tyle ciekawe, że niektóre sztuki doczekały się swej teatralnej inscenizacji dopiero wiele lat po śmierci pisarza.
Rękopis prezentowanej sztuki jest kompletny, zawiera też końcowy fragment dopisany w 1925 roku. Choć mamy tu typowy dla Witkiewicza klimat oniryczności, wrażenie przenikania się świata duchów, widm i zwykłych ludzi, to w utworzy dominuje konwencja groteski i absurdu. Deformacja i pozorny brak logiki w kolejnych scenach pokazują, że jest Witkiewicz zjawiskiem wyjątkowym w polskiej literaturze z nurtu awangardy.
Tekst w języku polskim.