Noce d'Eau

Foto: Joris-Jan Bos

Choreograaf: Philippe Trehet

Het eerste werk dat de Franse choreograaf Philippe Trehet voor het Nederlands Dans Theater creëerde is 'Noce d'Eau' (Waterbruiloft). Hij maakte dit werk voor alle veertien dansers van NDT 2. In dit werk op de ‘Eerste Symfonie’ (1950/51) van Henri Dutilleux, laat hij de vloeiendheid van water contrasteren met hoekige vormen.

'Noce d'Eau'

“Les ténèbres s'éclaricissent et le rêve de la jeune fille prend corps. Elle fête avec l'amour tant desire ses noces d'eau, comme on feterait des noces d'or ou d'argent. Elles sont seulement plus fragiles, plus inquiètes, presque adolescentes.

Dans un décor très sobre ou contrastent le mouvement et la fluidité de l'eau la rigidité angulaire que forment les structures de verre qui la contiennent.

Les corps se font parfois violence en exacerbant des sentiments d'une energie tantot désespérée, tantôt abandonnée.

Quelquefois l'eau oblige à des chemins qu'il faut emprunter, en définissant ainsi, l'espace d'un temps le défi d l'amour a la promesse d'une vie.

Les corps, alors, se font douceur, en proposant des sentiments d'une énergie subtile et raffinée.

Il nous restera, je l'espère, en sortant de ce rêve qu'aura mis en lumière le 1ère Symphonie d'Henri Dutilleux, à réfléchir sur le destin que l'on réserve aux valeurs humaines.”

Philippe Trehet

Vrij vertaald:

‘De Waterbruiloft’

“De duisternis klaart op en de droom van het meisje krijgt gestalte. Zij viert met de zo begeerde liefde haar waterbruiloft, zoals men een gouden of een zilveren huwelijksfeest zou vieren. Alleen is deze brozer, ongeduriger, bijna puberaal.

In een uiterst sober decor vormen de beweging en de vloeibaarheid van het water een tegenstelling met de hoekige strengheid van de omvattende glasstructuren.

De lichamen doen zichzelf geweld aan met een energie die dan weer wanhopig, dan weer vol overgave is.

Soms wordt de uitdaging van de liefde die de belofte van een leven bepaalt, door het water gedwongen om even met een bepaalde stroming mee te gaan.

Dan worden lichamen zacht en lieflijk, roepen gevoelens met subtiele, verfijnde energie op.

Als wij uit deze droom, op de klanken van de ‘Eerste Symfonie’ van Henri Dutilleux, ontwaken, hoop ik dat deze tot nadenken heeft gestemd over het lot dat voor de menselijke waarden is weggelegd.”