Edyp i Antygona

Wielkoformatowe malowidło Edyp i Antygona Antoni Brodowski stworzył już jako ceniony profesor Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego, w ramach konkursu malarstwa ogłoszonego w tysiąc osiemset dwudziestym trzecim roku w Warszawie przez Ministerstwo Wyznań i Oświecenia Publicznego. Obraz był realizacją tematu zadanego w konkursowej klasie pierwszej, obejmującej zgodnie z respektowaną ówcześnie hierarchią gatunków kompozycje określone jako «wyższe i akademickie». Malowidło przedstawia końcowy epizod mitu o królu Edypie, upowszechnionego przez tragedię Sofoklesa. Władca Teb, Edyp, zgodnie z przepowiednią wyroczni, nieświadomie zabił własnego ojca i poślubił matkę. Na obrazie Edyp przedstawiony został w chwili, gdy znając już straszliwą prawdę, oślepił się z rozpaczy i odchodzi na wygnanie, wspierany przez córkę, a zarazem swoją siostrę Antygonę.

W niezwykle harmonijnej kompozycji klasycyzm, uosabiany przez wzorowane na antycznej rzeźbie figury bohaterów, współgra z nutami romantycznymi, wyczuwalnymi w przenikliwym studium ruchu ślepca oraz w aurze niezłomności i godności emanującej z jego wyprostowanej sylwetki i spokojnego oblicza. Obraz po raz pierwszy eksponowany publicznie w gmachu Uniwersytetu Warszawskiego na Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie w tysiąc osiemset dwudziestym ósmym roku, uwiecznionej na prezentowanym obok obrazie Wincentego Kasprzyckiego, zyskał najwyższe pochwały pośród prac konkursowych.

Na konkurs w tysiąc osiemset dwudziestym trzecim roku swoją wersję tego samego tematu namalował również Aleksander Kokular. Na przeciwległej ścianie w tej sali znajduje się obraz przedstawiający wnętrze salonu w domu artysty. Największym spośród widocznych tam płócien jest właśnie Edyp i Antygona.