Ζωγραφικό αρχιτεκτόνημα

Στο διάστημα 1916 - 1918 η Ποπόβα έφτιαξε τα πρώτα ώριμα μη- αντικειμενικά της έργα σε ένα καθαρά προσωπικό στυλ, τα οποία ονόμασε Ζωγραφικά αρχιτεκτονήματα. Ο καταλυτικός παράγοντας στη διαμόρφωση του δικού της μη- αντικειμενικού ιδιώματος ήταν κυρίως η επίδραση του σουπρεματισμού του Μαλέβιτς, η γλώσσα των γεωμετρικών σχημάτων των συγκροτημένων σε δυναμικές συνθέσεις που αιωρούνται μέσα στο χαοτικό, λευκό, κοσμικό διάστημα. Σκοπός της ζωγράφου είναι η δημιουργία μιας δυναμικής κατασκευής διαγωνίως τεμνόμενων και σχεδόν άυλων επιπέδων που διασταυρώνονται υπό διάφορες γωνίες κλίσης μέσα σε έναν πολυσύνθετο ζωγραφικό χώρο. Η σύνθεση διατηρεί μια αέναη οπτική ρευστότητας που απορρέει από το παιχνίδισμα του φωτός πάνω στα ευκρινούς υφής και ωστόσο ημιδιάφανα επίπεδα. Τριγωνικά και τραπεζοειδή επίπεδα διασταυρώνονται μεταξύ τους υπό διαφορετικές κλίσεις και οι κατάφωτες άσπρες περιοχές τους δίνουν την αίσθηση της μαρμαρυγής και ενός χώρου που σφύζει από ζωή. Η σύνθεση υπερβαίνει τα όρια του πίνακα προς κάθε κατεύθυνση. Οι ζωηροί χρωματικοί συνδυασμοί αντανακλούν την πολύ προσωπική χρωματική ευαισθησία της Ποπόβα. Η αναπάντεχη ιδιομορφία αυτού του έργου συνίσταται στα δύο μαύρα σχήματα: ένα ημικυκλικό και ένα μικρό ορθογώνιο, που είναι σαν να καθηλώνουν τη σύνθεση στο επίπεδο του πίνακα, σαν να θέλουν να αντισταθμίσουν την κίνηση των χρωματικών επιπέδων μέσα στο χώρο.