Pietà

Matka Boska trzymająca na kolanach ciało Syna to scena zwana Pietą, która obrazuje treść doktryny o współudziale Marii w dziele Odkupienia. W prezentowanym przedstawieniu Piety na twarzy Matki, która świadoma jest znaczenia ofiary krzyża nie widać rozpaczy. Rysuje się na niej raczej ból, smutek i zaduma, a w całej kompozycji dominuje nastrój liryzmu. Bolejące anioły trzymają włócznię i gąbkę, które wraz z krzyżem i tkwiącymi w nim gwoździami symbolizują związek cierpienia z miłosierdziem Zbawiciela. Przedstawienie klęczącego na skraju kompozycji fundatora wskazuje, że obraz mógł pełnić funkcję epitafium. Dzieło można łączyć z grupą malowideł krakowskich, które zainicjowały w połowie piętnastego wieku nowy etap w sztuce regionu Małopolski. Tradycję stylu pięknego, nadal dominującą w prezentowanym tu obrazie, zaczęły wówczas wypierać inspiracje płynące z nowych prądów stylistycznych, czego wyrazem jest tu efekt ostro załamujących się draperii przepaski Chrystusa, szat aniołów i donatora. Uwagę zwraca italianizujący typ urody Marii, bardzo podobny do prezentowanego w tej sali obrazu Matki Boskiej Piekarskiej.