Portret Adama Dobrodzickiego

Popiersie Adama Dobrodzickiego powstało pomiędzy 1926 a 1927 rokiem. Przedstawia mężczyznę w kwiecie wieku, z głową skierowaną w lewą stronę i lekko w dół. Mężczyzna ubrany jest w marynarkę, krawat i koszulę. Rzeźba to cienki gipsowy odlew wzmocniony pakułami i pokryty patyną w kolorze brązowym w odcieniu ciemnej czerwieni. Jest wysoki na 67 cm, szeroki na 60 cm a jego głębokość to 23 cm.

Model, czyli Adam Dobrodzicki urodził się 18 kwietnia 1883 w Wadowicach. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Ciekawym epizodem w jego życiu jest 27 czerwca 1907 r., kiedy wziął fikcyjny ślub z zaangażowaną politycznie socjalistką Wandą Krahelską. W ten sposób uczestniczka zamachu na Gieorgija Skałona stała się obywatelką austriacką, co chroniło ją przed represjami władz carskich. W 1908 rozwiódł się, ponieważ Krahelska została sądownie uniewinniona.

Adam Dobrodzicki działał m.in. na rzecz budowy pomnika Jana Matejki w Krakowie. Po ukończeniu studiów w Krakowie kontynuował naukę w Paryżu, wyjeżdżał, na plenery malarskie do Bretanii. W 1912 wygrał konkurs na projekt polichromii w Katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim. W tym samym roku wstąpił do Związku Strzeleckiego i służył początkowo w II baonie 1 pułku piechoty Legionów Polskich, a następnie w 2 kompanii II baonu 5 pułku piechoty i w 7 pułku piechoty. W 1917 wstąpił w szeregi sztabu I Brygady Legionów Polskich, awansował wówczas do stopnia podporucznika. Był oficerem korpusu dyplomatycznego Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 w stopniu majora został adiutantem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego.

W 1920 przeniósł się zawodowo do Warszawy i zamieszkał w Milanówku w Willi Waleria w gościnie u rodziny Rufina Morozowicza.

Od 1921 współpracował z Juliuszem Osterwą. 23 lutego 1922 w Teatrze Reduta wystawił przedstawienie „Ulica Dziwna” według Kazimierza Andrzeja Czyżowskiego, do którego oprócz reżyserii stworzył scenografię. W 1929 otrzymał stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem i zajmował je do 1936, kiedy został mianowany naczelnikiem wydziału wychowania w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Choć przeżył powstanie warszawskie, to zaginął w październiku 1944 podczas ewakuacji miasta.