Raptus

Foto: Hans Gerritsen
Op deze foto: Jean Emile

Choreograaf: Nacho Duato

In 'Raptus' (de Latijnse benaming voor genomen of geschaakt) heeft de vurigheid van Nacho Duato's bewegingsstijl het karakter van verterende hartstocht gekregen. En dat past uitstekend bij de romantische en geëmotioneerde 'Wesendonklieder' van Richard Wagner, die Duato voor 'Raptus' gebruikt. De zeer intense, maar uitzichtloze en dus verbroken relatie die Wagner met de getrouwde Maria Wesendonk had, vormde de inspiratiebron voor deze liederen. De choreograaf heeft dit conflict niet letterlijk uitgebeeld, maar heeft beelden en een atmosfeer weten te creëren, waarin de emotie ervan een overtuigende theatrale vorm krijgt. Het toneelbeeld van Walter Nobbe speelt daarbij een belangrijke rol. Het bestaat uit twee grote, verrijdbare muurvlakken, waarvan de ene kant is bekleed met spiegelend materiaal en de andere met afbeeldingen van schouder- en hoofdgedeelten van een man en een vrouw. De zwarte zijkanten vormen tegen elkaar geschoven een massieve scheidingswand. Van elkaar afstaand is er tussen de muren een letterlijk zwart gat, waarin de figuren opdoemen en verdwijnen.