Św. Merkuriusz zabijający Juliana Apostatę

Południowego wejścia do katedry strzegły dwa wizerunki namalowane na jej zewnętrznych ścianach. Przedstawienie świętego Merkuriusza znajdowało się na prawo od wejścia, sąsiadowało z nim umieszczone po lewej stronie malowidło archanioła trzymającego miecz. Merkuriusz był rzymskim żołnierzem, zginął męczeńską śmiercią w 2. połowie III wieku, w czasie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Decjusza.
Artysta ukazał świętego na koniu, w chwili gdy przeszywa włócznią niewielką, widoczną pod kopytami rumaka postać brodatego mężczyzny w białych szatach i koronie, zidentyfikowaną jako rzymski cesarz Julian Apostata.
Z postacią Merkuriusza łączą się liczne legendy opowiadające o jego dokonaniach za życia, jak również cudach po śmierci, gdy jako święty miał zstąpić z nieba, by zabić cesarza. Julian Apostata, choć był ochrzczony, prześladował Kościół i chciał przywrócić w cesarstwie rzymskim kult pogańskich bogów. Zginął z ręki skrytobójcy w 363 roku podczas wyprawy wojennej do Persji. Jego śmierć odbiła się szerokim echem w cesarstwie, wywołując liczne komentarze i domysły. Chrześcijańscy pisarze dawali wyraz przekonaniu o karze z nieba, która dosięgnęła odstępcę od wiary.
Inny z wątków legendy mówi o spotkaniu młodego Merkuriusza, szeregowego żołnierza w armii rzymskiej, z Aniołem Pańskim w czasie wyprawy wojennej przeciwko barbarzyńcom. Anioł, którego Merkuriusz wziął za wysokiego dostojnika dworu cesarskiego, wręczył mu miecz. Dzięki cudownej broni Rzymianie bez trudu pokonali wroga. Na pamiątkę tego wydarzenia egipscy chrześcijanie nadali świętemu przydomek Abu Seifen, „Ojciec dwóch mieczy”. Być może do tego epizodu odnosi się kolejne malowidło z aniołem trzymającym miecz.
Na ścianach nubijskich kościołów widniało wiele przedstawień świętych wojowników, często wyobrażonych jako jeźdźcy pokonujący demony w ludzkiej postaci. Byli oni uosobieniem cnót rycerskich, cenionych szczególnie w kręgach wojskowych.