Seconds

Foto: Dirk Buwalda

Choreograaf: Paul Lightfoot

Ik heb in een boek gelezen dat de sterren je overal heen kunnen brengen. Ik heb nooit astronaut willen worden, vanwege de helmen. Als ik daarboven op de maan zou zijn, of bij de Melkweg, zou ik de sterren rond mijn hoofd willen voelen. Ik zou ze in mijn haar willen hebben, zoals op schilderijen van goden. Ik zou met mijn hele lijf de ruimte willen voelen, de lege ruimte en de lichtstippen. Zo moeten dansers zich voelen, dansers en acrobaten, heel even maar, die vrijheid.

-

Tijd is een grote domper. Mensen vergeten, gaan zich vervelen, worden oud, gaan weg. Ze zei dat er, historisch gesproken, trouwens niet veel was voorgevallen tussen ons. Maar het verleden is een touw vol knopen, het beste wat je doen kunt is het bewonderen en er misschien nog een paar knopen bij maken. Het verleden is een hangmat om in te schommelen en een spel om te spelen. Een hoelahoep.

-

Ik dacht aan de hond en voelde me opeens erg verdrietig. Verdrietig vanwege haar dood, vanwege mijn dood, vanwege al het onvermijdelijke sterven waarmee verandering gepaard gaat.

-

Families, echte families, dat zijn stoelen en tafels en het juiste aantal kopjes, maar ik kon er niet zomaar één kiezen en ik kon die van mij niet afdanken. Ze had een draad om mijn knoop gebonden, waar ze aan kon trekken als ze zin had.

Uit: ‘Kersen kruisen’ en ‘Sinaasappels en Demonen’ van Jeanette Winterson
Vertaling: Geertje Lammers