Selenographia sive Lunae descriptio

Selenographia: sive Lunae descriptio (Selenografia: lub opisanie Księżyca) – książka autorstwa Jana Heweliusza, wydana w 1647 roku.

Oprawa: pergamin, tektura, tłoczenie złocone - XX w.
Rycina 33. (między s. 394-395)

Selenographia jest wynikiem prowadzonych przez Heweliusza systematycznych obserwacji w latach 1643-1645 z założonego przez siebie w 1641 roku, obserwatorium astronomicznego w Gdańsku. Publikacja ta była przez 150 lat jednym z podstawowych materiałów do studiów nad powierzchnią Księżyca, razem z mapą Grimaldiego w Almagestum novum Ricciolego i mapą Cassiniego z Obserwatorium Paryskiego, dopóki w połowie XVIII wieku Tobias Mayer nie wprowadził nowego, precyzyjniejszego sposobu rysowania map Księżyca z użyciem pomiarów mikrometrycznych. Jan Heweliusz rozpoczął nadawanie formacjom księżycowym nazw geograficznych spotykanych w geografii świata antycznego, ale większość jego propozycji ostatecznie nie została zaakceptowana przez selenografów. Ostatecznie z blisko 300 zaproponowanych przez Heweliusza nazw na współczesnych mapach Księżyca pozostało 10 (np. Alpy i Apeniny), w tym tylko 4 w miejscach przez niego wskazanych. Poza tym w Selenografii opisano obserwacje Słońca przeprowadzone przez Heweliusza w latach 1642-44.