Sypanie kopca Kościuszki

Postanowienie uczczenia pamięci Tadeusza Kościuszki (1746–1817) pomnikiem godnym jego zasług dla ojczyzny zapadło niedługo po nadejściu do kraju wiadomości o śmierci Naczelnika insurekcji 1794 roku. Latem roku 1820 Senat Wolnego Miasta Krakowa uchwalił projekt usypania na Wzgórzu bł. Bronisławy symbolicznej mogiły Kościuszki, nawiązującej do historycznych pamiątek najstarszych dziejów ojczyzny – kopców Krakusa i Wandy. Obraz ukazuje uroczystość rozpoczęcia sypania kopca, która miała miejsce 16 października 1820 roku i zgromadziła rzesze obywateli wszystkich stanów z trzech dzielnic podzielonej przez zaborców Rzeczypospolitej. W centrum kompozycji artysta zaznaczył świerk osadzony do wyznaczenia osi i promienia mogiły oraz przedstawił moment święcenia ziemi z pól bitewnych powstania 1794 roku. Dzieło ma charakter historyczno-alegoryczny. Łączy dokumentarny przekaz z przenośnymi i mitotwórczymi znaczeniami niektórych elementów – apoteozą Kościuszki, trzema kręgami dymu z salw honorowych milicji, symbolizującymi rozbiory, oraz idealistyczną wizją jedności narodu.