İsimsiz

Pratiğinde çimen, ahşap, çamur/toprak ve kaya gibi organik malzemelere sıklıkla yer veren Maddalena Ambrosio, biyolojik ve fiziksel olgular tarafından tetiklenen değişimlerin yanı sıra organik ve inorganik varlıkların birbirleriyle etkileşirken geçirdikleri dönüşümlerle ilgilenir. Kullandığı malzemelerin canlılığının sunduğu olanakları, dönüşümün taşıdığı imkânları ve bunlara içkin olan, heykellerinin verili bir alanda genişlemesine/uzamasına/değişmesine yol açan hareketi araştırır. Sanatçının kırılganlığı ve gücü birleştiren eserleri, insan yapımı ortam ve nesnelerle doğal süreçler arasındaki karşılaşmaları tetikleyerek veya tersyüz ederek ön plana çıkarır.

"İsimsiz" başlıklı heykelsi yerleştirme, ahşap bir sandalye ve bu sandalyenin çerçevesiyle ayaklarından uzanan köklerden oluşur. Ahşap sandalyenin üretiminde kullanılan ağaca gönderme yapan eser, imal edilmiş bir nesnenin hareketsizliği ile doğal bir organizmanın canlılığını karşı karşıya getirirken, malzemelerin heykele dönüştüklerinde çoğu zaman kaybettikleri dönüşüm ve hareket niteliklerini de cisimleştirir. Sandalyenin çerçevesinden ve ayaklarından fışkırarak etrafa yayılan kökler, eserin sergi mekânına yerleşip kök salmasını imler. Hareketle hareketsizlik arasındaki gerilimi somutlaştıran yapıt, aynı zamanda aidiyet, yuva ve geçicilik meseleleriyle de ilişki kurar. Gündelik hayata ait işlevsel bir nesne olan sandalye, aralarında Joseph Kosuth ve George Brecht’in de bulunduğu birçok çağdaş sanatçı tarafından kullanılmış; heykellerde, yerleştirmelerde ve performanslarda kendine yer bulmuştur. Ambrosio, bu işlevsel nesneyle ilişkilendirilen kültürel ve tarihsel göndermeleri, nesnenin üretimine kaynaklık eden hammaddenin taşıdığı olanakları açığa çıkarmak amacıyla kendi sanat pratiğine dahil eder.