Pejzaż nadwiślański

Pejzaż nadrzeczny, nizinny, malowany w stylu naturalistycznym, prawdopodobnie w plenerze. Centralną i prawą partię obrazu wypełnia wysoka skarpa, opadająca łagodnie ku rzece, ze stoku roztacza się rozległy aż po horyzont widok na szeroko rozlaną rzekę i drugi płaski brzeg, pokryty zaroślami i lasem. Skarpa porośnięta gęstą, ciemnozieloną trawą, przetykaną przekwitłymi kępami polnych kwiatów, widocznymi na pierwszym planie, koło samotnej, małej brzózki, z resztkami zbrązowiałego listowia na gałązkach. Wierzchołek skarpy zalesiony młodniakiem sosnowym, obok niego drzewo liściaste, już w szacie jesiennej; w oddali widoczna kępa dużych rozłożystych drzew. U stóp skarpy wije się polna droga z wyżłobionymi wśród traw koleinami; za nią wąski pas nadbrzeża – z nieregularną meandrową linią brzegu – zalewowy, z piaszczystymi łysinami (szarobure, ciemnożółte). Nad wodą stoi mała drewniana szopa, z opartym o nią pękiem długich żerdzi do rozpinania sieci rybackich. W wodzie, w niewielkiej odległości od brzegu, gęste zarośla trzcinowe (ciemno-zielono-niebieskie), tafla wody oraz drugi plan (przeciwległy brzeg, skraj skarpy) spowite mgłą; powyżej lekko zachmurzone niebo, dołem różowe, górą błękitne, łamane bielą. Obraz malowany delikatnymi pociągnięciami pędzla, z dbałością o detal w partii centralnej i prawej, stopniowo przechodzący w kontur barwny w głębi; w sposób nastrojowy oddaje atmosferę jesiennego dnia. Ze względu na miejsce powstania (Warszawa), cechy krajobrazu innych prac artysty z tego okresu, z całą pewnością można przyjąć, że tematem obrazu jest Wisła i lewobrzeżna skarpa, prawdopodobnie w okolicach Bielan lub Młocin.