Widok Warszawy z tarasu Zamku Królewskiego

Malowidło przedstawia widok z górnego okna wschodniej elewacji Zamku Królewskiego – jej fragment można dostrzec z prawej strony kompozycji. W głębi, za tarasem zamkowym i jasną elewacją pałacu Pod Blachą rozciąga się panorama Warszawy. Wzdłuż Wisły, w kierunku południowym, aż po dawną rezydencję króla Jana III Sobieskiego w Wilanowie, wyrastają kościoły, pałace i budynki mieszkalne. Łatwo wśród nich rozpoznać kościół Świętego Krzyża z dwiema identycznymi wieżami oraz jasną, wyraźnie odsuniętą od innych zabudowań bryłę pałacu Kazimierzowskiego. Na tarasie Zamku Królewskiego Bernardo Bellotto uwiecznił codzienne zajęcia dworu ostatniego króla Rzeczypospolitej. Patrząc od lewej strony kompozycji, widzimy zmianę warty Gwardii Pieszej Koronnej, lekcję jazdy konnej na maneżu oraz prace warsztatu rzeźbiarskiego związane przebudową Zamku.

Warto zwrócić uwagę na okno pierwszego piętra przy prawej krawędzi obrazu, widoczny tam mężczyzna, ukazany z profilu, to prawdopodobnie Stanisław August Poniatowski. Towarzyszące mu osoby identyfikowane są jako bratowa króla Teresa z Kinskych Poniatowska oraz jej dwoje dzieci, Józef i Maria Teresa. Asystujący damie kawaler, który stoi na schodach, w jasnym mundurze ze szkarłatną wstęgą na piersi, utożsamiany jest z hetmanem polnym litewskim Ludwikiem Tyszkiewiczem, któremu Stanisław August podarował niniejszy obraz wkrótce po jego ukończeniu. Z tego powodu kompozycja – namalowana w tym samym czasie co inne widoki Warszawy mające zdobić jedną z sal zamkowych – nigdy nie została włączona do jej wystroju.
Dzieło Bellotta to chyba najlepsza weduta oświeceniowej Warszawy, nie tylko ze względu na obszerność pola widzenia i skrupulatne odnotowanie wielu budowli, lecz także z powodów czysto artystycznych. Malarz bowiem osiągnął w niej pełną harmonię elementów urbanistycznych z nasyconym światłem i powietrzem krajobrazem, a także z pełnym wdzięku i elegancji sztafażem.

Po drugiej wojnie światowej i niemal całkowitym zburzeniu Warszawy przez hitlerowców, weduty Bellotta – między innymi niniejszy obraz – pełniły funkcję wzorów przy rekonstrukcji zniszczonych budowli.