„Wariat i zakonnica”

Jan Güntner, aktor grający w „Wariacie i zakonnicy” poetę Walpurga, tak opisywał sytuację sceniczną w spektaklu: „Relacja między aktorami, którzy poruszali się po skrawku podestu wokół krzeseł, i maszyną była taka: jak tylko któryś z aktorów głośniej się odezwał, to krzesła zaczynały się ruszać, jakby protestowały. Dlatego trzeba było grać chyłkiem i cichcem, żeby »oni«, reprezentowani przez te krzesła, nie słyszeli – »żeby się nie wydało«. W swojej grze byliśmy sprowadzeni do takich zaników istnienia, do »ruchów robaczkowych«. Każdy gwałtowny ruch wzbudzał straszliwy klekot. Trzeba było chyłkiem patrzeć – to na maszynę, to na partnera. Wszelki kontakt między aktorami był od razu podejrzany dla świata, dla »nich«. Nawet jak się próbowało mocniej nabrać powietrza, to maszyna znowu się włączała i trzeba było odczekać. (…) Żeby przypadkiem nie być zagłuszonym przez maszynę, wszyscy aktorzy starali się grać cichcem równocześnie – każdy chciał zdążyć wypowiedzieć swoją kwestię. Ale wtedy włączała się maszyna i tak przytłaczała, że pozostawało tylko albo spróbować ją przekrzyczeć, albo przestać i przeczekać. Spektakl był pełen pauz i »dziur«. To właśnie było to »zero«” (Jan Güntner w nieopublikowanym wywiadzie z Janem Raczkowskim, 2012). Na fotografii – Burdygiel (psychiatra): Stanisław Rychlicki, Siostra Anna (zakonnica): Hanna Szymańska