„Gdzie są niegdysiejsze śniegi”

W cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” artysta po raz pierwszy w historii Cricot 2 nie używa tekstu Witkacego i buduje spektakl bez istniejącego wcześniej tekstu literackiego. Tytuł cricotage’u to cytat z „Ballady o paniach minionego czasu” z „Wielkiego Testamentu” François Villona, średniowiecznego poety francuskiego. Centralnym obiektem cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” jest „Trąba Sądu Ostatecznego”. Uzyskała swoją ostateczną formę dopiero podczas wznowienia pokazów cricotage’u „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” w latach 80. Pierwsza wersja, z 1979 roku, składała się z trąby obszytej czarnym materiałem, umieszczonej na mobilnym trójnogu. W latach 1982–1983 Kantor zmienił konstrukcję obiektu, zawieszając trąbę na metalowej ramie (wys. ok. 3,5 m), na której zamontowano cały system bloczków i przekładni ze stalowymi linkami umożliwiającymi za pomocą korby jej wznoszenie i opadanie. Jak pisze Kantor: „Maszyna podobna jest do szafotu lub szubienicy, a trochę do machiny oblężniczej z czasów biblijnych. Dużo kół, kółek zębatych, pasów, linek, korby wprawiają w ruch Trąbę w czarnym, żałobnym ambalażu. Trąba wznosi się w górę i powoli opada”. Całą konstrukcję umieszczono na czterech metalowych kołach, tworząc rodzaj wózka z dyszlem. Wszystko zostało uzupełnione dwoma przymocowanymi do stelaża czarnymi proporcami.