Wojna francusko-hiszpańska 1635–1659, zwana drugą wojną francusko-hiszpańską, stanowiła część konfliktów określanych w historii powszechnej mianem wojen trzydziestoletniej oraz osiemdziesięcioletniej.
W 1635 Francja, zaniepokojona uspokojeniem się sytuacji w Niemczech, tj. zawarciem między cesarzem Ferdynandem II a elektorem saskim Janem Jerzym pokoju praskiego, rozwiązującego główne kwestie sporne między katolikami a ewangelikami, postanowiła otwarcie wystąpić przeciwko Habsburgom. W tym celu zawarto sojusz z Republiką Zjednoczonych Prowincji Niderlandów, który uniemożliwił ostatecznie Hiszpanii odzyskanie północnych Niderlandów. Ponadto Richelieu wziął na swój żołd wszystkich książąt niemieckich niezadowolonych z postanowień pokoju praskiego, dążąc w rzeczywistości do aneksji Alzacji.
Dla Francuzów udział w wojnie był szkołą, w której przyswoili sobie udoskonalenia wojenne walczących stron, aż w końcu 19 maja 1643 w bitwie pod Rocroi pokonali pod wodzą Wielkiego Kondeusza uchodzącą do tej pory za niepokonaną armię hiszpańską. W dalszym ciągu wojny siły cesarskie słabły, co skłoniło walczące strony do zawarcia w 1648 pokoju westfalskiego.