Dzieciństwo i młodość
W 1866 roku, w domu na ulicy Krupniczej, który kilkadziesiąt lat później stał się własnością Józefa Mehoffera, zamieszkał rzeźbiarz Franciszek Wyspiański (1836-1901). Poślubił on w 1868 córkę właściciela posesji Mateusza Rogowskiego, Marię. 15 stycznia 1869 przyszedł tu na świat Stanisław Wyspiański.
Franciszek Wyspiański, rzeźbiarz - ojciec StanisławaMuzeum Narodowe w Krakowie
Franciszek Wyspiański - ojciec wybitnego artysty, rzeźbiarz i mieszkaniec Krakowa. Był związany z młodą krakowską inteligencją, z grupą tzw. "przedburzowców", którzy w życiu kulturalnym ówczesnego Krakowa, w pierwszej połowie lat 60. XIX wieku odegral niezmiernie ważną, ożywczą rolę.
Autoportrety, obserwacja siebie
W lipcu 1898, po ataku paraliżu, Stanisław Wyspiański przyznaje się swojej ciotce Jadwidze Stankiewiczowej do swojej choroby - syfilisu. Dalsze lata życia będą naznaczone chorobą, która doprowadzi go do przedwczesnej śmierci. Aktywność we wszystkich dziedzinach sztuki: w poezji, dramacie, malarstwie i rysunku, była drogą Stanisława Wyspiańskiego do walki z upływem czasu.
Autoportret (1903), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Ta praca, pochodząca z 1903 roku, jest jednym z kilku autoportretów artysty. Wyspiański przedstawił się jako dumny twórca, świadomy swojej roli, pozycji i osiągnięć.
Swą sylwetkę o szczupłej twarzy okolonej miękko układającymi się włosami i starannie przyciętą brodą oraz wąsami Wyspiański ukazał w popiersiu en trois quatres w bliskim kadrze na neutralnym, pustym tle.
Szczególną uwagę w tym portrecie przyciągają oczy Wyspiańskiego, które uporczywie i przenikliwie spoglądają na widza (czy raczej na odbicie w lustrze?).
Autoportret z żoną (1904), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
U mnie w domu
„Co tam słychać u mnie w domu?” – pytał Stanisław Wyspiański swego przyjaciela Adama Chmiela w liście wysłanym do niego z Wenecji 30 sierpnia 1903 roku. Artysta, który wyjechał do Włoch, aby podreperować zdrowie, bez wątpienia czuł się samotny, skoro swój list kończył słowami: „Chciałbym mieć ich ze sobą wszystkich”. O kim myślał i za kim tęsknił tego sierpniowego dnia?
Matkę swych dzieci, Teodorę Teofilę Pytko, Stanisław Wyspiański poślubił 17 listopada 1900 roku. Pastelowy "Autoportret z żoną" jest dziełem należącym do serii portretów rodzinnych. Obraz, wykonany przez Wyspiańskiego w 1904 roku, nawiązuje do znanych w historii sztuki dzieł przedstawiających wizerunki małżonków (także artystów z żonami). Portret własny z Teofilą, ubraną w barwny krakowski strój, to bez wątpienia dzieło symboliczne. Autoportretem z żoną Wyspiański podkreślił sens własnej egzystencji i głębokie przywiązanie do piękna i bogactwa rodzimej tradycji.
„Pogoda – jasność – ciepło” – tak Jan Bartosiński określił zmianę w usposobieniu artysty po jego ślubie z Teofilą. Przyjaciel Wyspiańskiego, pisząc te słowa, nie wahał się przyznać, że autor "Wesela" swą radość czerpał z miłości małżeńskiej i ojcowskiej. Tę miłość w piękny i niezwykle wymowny sposób artysta wyrażał w portretach żony i dzieci. Zawarł ją także w swych wierszach, dramatach, "Raptularzu" - dzienniku i listach adresowanych do przyjaciół.
Macierzyństwo (1905), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Narodziny najmłodszego syna stały się dla artysty inspiracją do obrazów poświęconych najbliższej rodzinie, żonie i dzieciom, m.in. "Macierzyństwa", zakupionego i ofiarowanego do zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie przez Feliksa Jasieńskiego. W tym pochodzącym z 1905 roku przedstawieniu, z podwójnym wizerunkiem córki Heleny, artysta niemal dokładnie powtórzył, namalowany trzy lata wcześniej, „obraz” żony karmiącej Stasia. Zmienił jedynie kolorystykę stroju matki i dziecka. Teofilę „ubrał” w barwny zielono-rudy kaftan „haftowany” w fuksje, Stasia zaś w jednobarwną koszulkę w kolorze ciepłej ochry.
Główka Helenki (1900), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Wizerunki żony i dzieci artysty często pojawiały się na obrazach i rysunkach Wyspiańskiego z lat 1904-1905.
Helenka z wazonem (1902), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
W zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie znajduje się pięć wizerunków Helenki, córki artysty – dwa pastelowe i trzy graficzne. Oba pastelowe wizerunki: Główka Helenki z 1900 i Helenka z wazonem z 1902 roku, podarowane do zbiorów Muzeum przez Feliksa Jasieńskiego, to doskonałe portrety ukochanej córeczki, nowatorskie w formie i sposobie kadrowania obrazu.
Śpiący Mietek (1902), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Pełne ojcowskiej czułości są także trzy pastelowe wizerunki synka Mietka, pochodzące z roku 1901, 1902 i 1904, oraz dwa graficzne z 1901 i 1902.
Mietek oparty na rękach (1904), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Dotknij, aby odkryć
Najsłynniejsze mieszkanie artysty: Błękitna Pracownia, znajdowało się przy ulicy Krowoderskiej w Krakowie.
Błękitna Pracownia
Ważnym elementem wyposażenia Błękitnej Pracowni, często przywoływanym we wspomnieniach tych, którzy mieli okazję w niej bywać, był „duży, nakryty czerwonym suknem” stół. To na nim, „zarzuconym mnóstwem papierów”, „ołówkami, piórami gęsimi do pisania”, Wyspiański tworzył rysunki, pisał wiersze i dramaty. Czasami przy tym samym stole „tworzyli” jego mali synowie, Mietek i Staś. Taką właśnie scenę możemy zobaczyć na fotografii z 1904 roku.
Widok z okna mieszkania artysty na Kopiec Kościuszki w Krakowie (1904), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Słynne Widoki na Kopiec Kościuszki zostały stworzone przez artystę zamkniętego w czterech ścianach Błękitnej Pracowni z powodu nękającej go choroby. Motorem do stworzenia tych studiów było pragnienie wydostania się poza mury mieszkania.
Kronika kilku dni
Jeden z pejzaży tworzonych w styczniu i lutym 1905 roku, należących do serii nazwanej przez artystę "Kronika kilku dni". W kolekcji krakowskiej znalazły się trzy obrazy, ofiarowane Muzeum Narodowemu przez jednego z największych kolekcjonerów, a zarazem darczyńców instytucji – Feliksa Jasieńskiego.
Ostatni dom
Z końcem 1905 roku stan zdrowia artysty zaczął się gwałtownie pogarszać. Choroba weneryczna postępowała, a leczenie nie przynosiło poprawy. Na początku 1906 roku przyjaciel Wyspiańskiego Jan Bartosiński rozpoczął starania o pozyskanie pieniędzy na wyjazd i leczenie artysty za granicą. W maju 1906 roku artysta w trosce o przyszłość żony i dzieci, świadomy swej nieuleczalnej choroby, postanowił zakupić posiadłość wiejską w Węgrzcach pod Krakowem.
Zaroda w Konarach (Ciągwy z chatą) (1900), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Wydawało się, że wiejskie powietrze, przynoszące ulgę schorowanemu artyście, poprawi jego zdrowie. Nawet opiekujący się nim lekarze nie tracili nadziei na to, że powstrzymanie choroby jest możliwe. Z czasem jednak stan Wyspiańskiego, mimo wysiłków podejmowanych przez jego otoczenie, gwałtownie zaczął się pogarszać.
Portret własny (1907), autor: Stanisław WyspiańskiMuzeum Narodowe w Krakowie
Niewykluczone, że w czasie tej chwilowej poprawy, kiedy i „z ręką” było lepiej, Wyspiański wykonał swój ostatni autoportret. W tym mocnym, przejmującym rysunku artysta jeszcze raz podjął „temat swojego oblicza”.
Około 10 listopada 1907 roku artysta został przewieziony z Węgrzec do Krakowa, do mieszczącego się przy ulicy Siemiradzkiego „Domu Zdrowia doktora J. Gwiazdomorskiego”.
Stanisław Wyspiański zmarł 28 listopada 1907 roku „o godz. 5 minut 10 wieczorem”.
Kuratorzy wystawy/teksty: Danuta Godyń, Magdalena Laskowska (wybór: Agata Jabłońska)
Reprodukcje: Pracownia Fotograficzna MNK: Bartosz Cygan, Katarzyna Wojdyła, Jacek Świderski
Interesuje Cię temat Visual arts?
Otrzymuj aktualności w spersonalizowanym newsletterze Culture Weekly
Wszystko gotowe
W tym tygodniu otrzymasz swój pierwszy newsletter Culture Weekly.