Haenyeo z wyspy Jeju

Haenyeo schodzące nad wodę drogą wśród pól rzepaku.

Haenyeo rozpoczynające pracę o wschodzie słońca.

Haenyeo na łodzi podczas pracy na morzu.

Muljil wymaga długotrwałego treningu i dużego doświadczenia. Haenyeo żyjące nad oceanem uczą się pływać i nurkować w płytkich wodach w wieku 8 lat. Gdy mają lat 15, zaczynają się uczyć zawodu. Umiejętności, które można określić jako nadludzkie, zdobywają pod okiem innych kobiet, przebywających przez długi czas pod wodą. Do pracy nadają się tylko te, które potrafią samodzielnie kontrolować czas nurkowania, oceniając ciśnienie wody i ilość tlenu, a także odległość od powierzchni.

Nurkujące od 15. roku życia haenyeo przestają pracować po swoich 70. lub 80. urodzinach.

Haenyeo praktykują muljil na trzy sposoby o różnych stopniach trudności. Gotmuljil to wypływanie z brzegu. Baetmuljil polega na użyciu łodzi. Ostatni sposób to nabar.

Haenyeo wskazujące morskie „pole”, na którym będą pracowały tego dnia.

Gotmuljil oznacza nurkowanie na obszarze połowu w pobliżu wioski, po samodzielnym dopłynięciu do niego z brzegu. Do wody wchodzą młode lub starsze haenyeo w zależności od swoich zdolności.

Batmuljil wymaga wypłynięcia łodzią.

Haenyeo wchodzące na pokład łodzi w porcie przed wypłynięciem na nurkowanie.

Haenyeo, które wybierają się na nurkowanie z łodzi, przygotowują sobie wcześniej piecyk, który pozwoli im się ogrzać po skończonej pracy.

Haenyeo skaczące do wody z łodzi.

Która pierwsza schodzi pod wodę?

Haenyeo podczas krótkiego odpoczynku na boi zwanej „tewak” przed ponownym zanurzeniem się w wodzie.

„Ho-oi, ho-oi” – haenyeo łapiąca oddech.

Przenoszenie zebranego agaru. Kapiąca woda podkreśla, jak ciężka jest to praca.

Dla haenyeo morze jest jak pole uprawne. Gdy wejdą do wody, wiedzą, gdzie znajdują się skały, gdzie są małże, a gdzie można napotkać mnóstwo słuchotków. Haenyeo nurkują w grupach. W okresie tarła nie wolno im zbierać żadnych organizmów morskich. Miejsca, w których mogą nurkować haenyeo z poszczególnych regionów, również podlegają ścisłej regulacji.

Po latach osiemdziesiątych, zanim zaczęto hodować morskie wodorosty, ich zbieranie i suszenie było na Jeju uznawane za najważniejsze zajęcie. Kobiety z wyspy z całymi rodzinami wychodziły po nie nad morze. Zbierano wówczas całe stosy wodorostów.

Suszenie brązowych wodorostów.

Haenyeo zaczynają zbierać wodorosty w kwietniu, który nosi nazwę „miyeokhaegyeong” (czyli początek zbiorów po okresie zakazanym).

Gaettakie (oczyszczanie łowisk)

Morze jest dla haenyeo po prostu terenem rolnym. Napotykają tu skały i łowiska. Dobrze wiedzą, gdzie można znaleźć mnóstwo słuchotków. Córki dziedziczą tę wiedzę po matkach, a z czasem same zajmują wyższą pozycję w społeczności haenyeo. Łowiska należące do wioski stanowią jej wyłączną własność, dlatego do obowiązków haenyeo należy oczyszczanie terenu zbiorów poprzez usuwanie „badangpul” — trawy morskiej uważanej za chwast. Oczyszczanie łowiska odbywa się 2 lub 3 razy do roku i nosi nazwę „gaettakie”. To jeden z najważniejszych obowiązków spoczywających na barkach członkiń stowarzyszenia zrzeszającego haenyeo.

Samodzielne nurkowanie po małże, słuchotki, ślimaki morskie i jeżowce jest przerywane podczas letniego tarła. Inne wodorosty są zbierane od kwietnia do maja. Gamtae (wodorosty o łacińskiej nazwie Ecklonia cava) zbiera się od lipca do sierpnia, natomiast tot od ostatniego dnia lutego do końca kwietnia. Ponadto od połowy marca do końca czerwca zbiera się cheoncho, od lipca do sierpnia cheongak (widłaki morskie), od października do czerwca słuchotki i małże, od maja do lipca jeżowce, a ślimaki morskie w sezonie zimowym.

Zabronione jest zbieranie owoców morza o nieodpowiednim rozmiarze. Nie zbiera się małży nieprzekraczających 7 cm. Podobne zakazy dotyczą obunjagi. Nie wolno zbierać egzemplarzy o szerokości mniejszej niż 3,5 cm. W przypadku słuchotków graniczna szerokość wynosi 10 cm.

Zbiory wodorostów cheoncho i tot prowadzone są jako projekt grupowy. Gotowy produkt sprzedaje się wspólnie. Niezależnie od wkładu pracy poszczególnych osób przez określony czas wodorosty zbiera się, suszy i sprzedaje razem.Wysuszone produkty składa się w magazynie, a następnie sprzedaje w paczkach po 30 lub 60 kilogramów.

Mąż pomaga haenyeo nieść kosz zebranego agaru, który wydobyła z morza.

Bitchang to ważne narzędzie wykorzystywane przy zbieraniu słuchotków ze skał.

Haenyeo ważące zebrane organizmy morskie.

Haenyeo przechowujące skrępy w morzu.

Jeżowce to organizmy żyjące na dnie morza, stanowiące pokarm dla wielu mięczaków. Nacina się je niewielkim nożem, po czym wydobywa i przemywa żółtawe jajeczka. Fioletowe jeżowce „boraseonggae” chwyta się zwykle w porze zbioru jęczmienia i nazywa również „boriseonggae”. Jajeczka wydobywane z jeżowców nazywa się „eundan”.

Starsza haenyeo oczyszcza zielonego jeżowca nazywanego w miejscowym dialekcie „som”.

Haenyeo zadowolona z połowu ośmiornicy.

Organizmy morskie takie jak ośmiornice można sprzedawać samodzielnie, więc starsze kobiety zabierają je na targ, by uzyskać lepszą cenę. Zarobione pieniądze przeznaczają na własne potrzeby lub na jedzenie.

Powrót: haenyeo wracające do domu po nurkowaniu.

Podwórko przed domem haenyeo: ośmiornica i suszące się sieci, rozwieszone na sznurze do prania.