เฉลิมฉลองปีวัว

ภาพวาดชิ้นนี้ใช้ชุดสีที่สง่างามและมีการตัดขอบอย่างระมัดระวังด้วยลายเส้นที่โปร่งบางเบาสื่อถึงสมัยโบราณ ในขณะที่ยังชูความโดดเด่นของโครงร่างที่แข็งแรงและกำยำของวัวเอาไว้ 

สองพี่น้องจูเฉาและจูเหลียนเชี่ยวชาญด้านการถ่ายทอดความละเอียดอ่อนและจิตวิญญาณของสัตว์ลงบนภาพวาดของตน ซึ่งแสดงออกมาให้เห็นอย่างสมบูรณ์แบบในผลงานตัวอย่างชิ้นนี้

ผลงานชิ้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากภาพวาดบนกระดาน 6 แผ่นที่มีชื่อว่า "เด็กเลี้ยงสัตว์ (Herdboy)" ของโฮโช ฮิคิดะ (1878–1934) ซึ่งได้รับรางวัล Third Prize ในงาน Third Art Exhibition ที่จัดขึ้นโดยกระทรวงศึกษาธิการของญี่ปุ่นเมื่อปี 1909 และได้รับการตีพิมพ์ในแคตตาล็อกของนิทรรศการ

เกาฉีเฟิงวาดองค์ประกอบพื้นหลังเพิ่มเข้าไปข้างๆ ภาพควายที่กำลังนอนเอกเขนกในผลงานต้นฉบับ เช่น ต้นกกริมแม่น้ำ...

องค์ประกอบที่เพิ่มเข้ามาทำให้เกิดเป็นเรื่องราวในผลงาน ภาพของควายตัวใหญ่ที่นอนสงบนิ่งตัดกับนกตัวน้อยที่กำลังโผบิน และสายตาของควายที่มองออกไปในทิศทางที่นกกระเต็นกำลังบินไปพอดิบพอดี

ผลงานชิ้นนี้ผลิตขึ้นโดยโรงเผาเครื่องเคลือบเอกชนที่เมืองจิ่งเต๋อเจิ้นในยุคปลายราชวงศ์หมิง โดยตั้งใจทำขึ้นเพื่อส่งออกไปยังตลาดญี่ปุ่น จานใบนี้ตกแต่งด้วยลวดลายของวัว โขดหิน และต้นไม้ที่ลงสีน้ำเงินโคบอลต์ใต้เคลือบ และเสริมด้วยองค์ประกอบอย่างกระท่อม หญ้า และใบไม้ที่ลงสีบนเคลือบ แม้จะเป็นการวาด 2 ชั้นลงบนคนละพื้นผิว แต่ภาพที่ได้ออกมาก็ดูเป็นธรรมชาติอย่างมาก 

ลายบนจานเป็นภาพวัว 2 ตัว ตัวหนึ่งเป็นลูกวัวที่กำลังใช้สีข้างถูกับโขดหิน และวัวอีกตัวที่ใหญ่กว่าก้มมองดูอยู่ด้วยท่าทางเป็นห่วง ภาพนี้สอดคล้องกับสำนวนจีนที่ว่า "แม่วัวย่อมประคบประหงมลูกวัว" ซึ่งอธิบายถึงความรักอันลึกซึ้งของพ่อแม่และอิงมาจากบทสนทนาระหว่างพ่อของเอียวสิ้วกับโจโฉหลังจากที่โจโฉสั่งประหารเอียวสิ้วในชีวประวัติของเอียวสิ้วจาก "หนังสือยุคปลายราชวงศ์ฮั่น"

จานใบนี้ก็ผลิตขึ้นในเมืองจิ่งเต๋อเจิ้นสำหรับตลาดญี่ปุ่นในยุคปลายราชวงศ์หมิงเช่นกัน โดยมีภาพเล่าจื๊อในชุดสีเขียวกำลังขี่ควายและถือคทาหยูอี้ไว้ในมือ 

ในการใช้ภาพแทนความบางภาพ เล่าจื๊อออกเดินทางบนเกวียนหรูที่ใช้วัวลากโดยมีข้ารับใช้ติดตามไปด้วย แต่ในภาพวาดและภาพพิมพ์ยุคปลายราชวงศ์หมิง เล่าจื๊อจะขี่ควายอยู่เพียงลำพังมากกว่า ซึ่งสื่อถึงความเป็นคนเรียบง่ายและมีความเป็นอิสระของเล่าจื๊อ ในยุคราชวงศ์ซ่งภาพนี้มีนัยสื่อถึงชีวิตอันยืนยาวและใช้เพื่ออวยพรวันเกิด

เครื่องปั้นจื่อชาไม่ได้มีเพียงกาน้ำชาแต่ยังรวมถึงของสะสมโบราณและสิ่งสวยงามสำหรับวางประดับโต๊ะนักปราชญ์ ในขณะเดียวกัน องค์ประกอบโบราณและสุนทรียภาพแบบนักปราชญ์ก็มีอิทธิพลต่อการออกแบบกาน้ำชาด้วย

พวยการูปหัววัวและการออกแบบปลอกคอของชิ้นงานตัวอย่างนี้แสดงให้เห็นถึงแรงบันดาลใจจากภาชนะรูปสัตว์แบบโบราณ ส่วนหูจับรูปโค้งทรงสูงและตัวกาทรงกลมอาจดัดแปลงมาจากเหยือกใส่น้ำหรือไวน์แบบโบราณ ผลงานชิ้นนี้รวมรูปแบบที่หลากหลายของวัตถุโบราณเข้าด้วยกัน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจของช่างปั้นที่มีต่อขนบธรรมเนียมดั้งเดิมและความคิดสร้างสรรค์รูปแบบใหม่ๆ

เกวียนวัวอาจมีอายุย้อนไปถึงยุคก่อนราชวงศ์ฉิน จากบทความเรื่อง "การเดินทางและเครื่องแต่งกาย" ในหนังสือจิ้น (Book of Jin) ชนชั้นสูงไม่ได้ใช้เกวียนวัวเป็นพาหนะสำหรับการเดินทางจนกระทั่งขุนนางในระบบศักดินาที่ถูกลดทอนอำนาจโดยจักรพรรดิฮั่นอู่เริ่มหันมาใช้พาหนะชนิดนี้ ตั้งแต่ยุคราชวงศ์เว่ยและราชวงศ์จิ้นจนถึงยุคทองของราชวงศ์ถัง เกวียนวัวจะมีการตกแต่งอย่างดีและได้รับความนิยมเพิ่มมากขึ้นในครอบครัวชนชั้นสูง

ผลงานชิ้นนี้มีประตูทางขึ้นด้านหลังเพื่อให้ขึ้นเกวียนได้ง่าย และมีที่แขวนม่านด้านหน้าเพื่อบังแดด หากอ้างอิงตามชิ้นส่วนที่ขุดค้นพบ เกวียนวัวดั้งเดิมอาจมีพนักพิงหลังขนาดเล็กภายในห้องโดยสารที่กว้างขวาง การเดินทางอาจสะดวกสบายมากจนว่ากันว่าข้าราชการนักปราชญ์ในราชวงศ์เหลียงมักเดินทางด้วยเกวียนและไม่มีใครขี่ม้าให้เห็นเลยในย่านชานเมือง

ช่วงกลางของราชวงศ์ถังเป็นยุคตกต่ำของชนชั้นสูง เกวียนวัวจึงถูกเปลี่ยนจากพาหนะหรูหราที่ชนชั้นสูงชอบใช้กลับไปเป็นรถบรรทุกสัมภาระของชาวบ้านทั่วไป ปัจจุบันยังคงพบเห็นเกวียนเหล่านี้ได้ตามแถบชนบท

ในปี 1946 สูเปยหงเชิญให้หลี่เขอหร่านไปเรียนที่สถาบันสอนศิลปะแห่งชาติในเมืองเป่ยผิง ที่สถาบันดังกล่าวหลี่เขอหร่านได้รู้จักและเรียนศิลปะกับฉีป๋ายฉือเป็นเวลา 10 ปีนับตั้งแต่นั้น ในช่วงเวลาดังกล่าวฉีป๋ายฉือจารึกข้อความไว้บนภาพวาดคนเลี้ยงวัวควายของหลี่เขอหร่านหลายภาพ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความรักที่เขามีต่อผลงานเหล่านั้น 

ตัวอย่างเช่นผลงานชิ้นนี้ที่เป็นภาพควาย 2 ตัวกำลังว่ายน้ำข้ามฝั่ง ตัวหนึ่งลุยน้ำไปตามอำเภอใจ ทำให้เด็กเลี้ยงควายต้องตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ 

อีกด้านหนึ่งของภาพวาดเป็นต้นหลิวที่โน้มกิ่งลงเหนือแม่น้ำ ซึ่งสื่อถึงความมีชีวิตชีวาของฤดูใบไม้ผลิ

ซูเหรินชานล้มเลิกความตั้งใจในการเป็นข้าราชการตั้งแต่อายุยังน้อยและหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นครูสอนพิเศษส่วนตัวหรือที่ปรึกษา เขาเดินทางไปมาระหว่างมณฑลกว่างตงกับกว่างซีอยู่เป็นประจำ ผลงานชิ้นนี้เป็นบันทึกเหตุการณ์เกี่ยวกับธรรมเนียมปฏิบัติของชาวกุ้ยโจวในการหล่อรูปวัวเหล็กขึ้นมาเพื่อสวดมนต์ขอพรให้เกิดสันติภาพและความมั่นคง 

ผลงานชิ้นนี้ประกอบไปด้วยวัวควาย 100 ตัวที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ริมแม่น้ำบริเวณรอบนอกของหมู่บ้าน 

 ในภาพมีควาย 98 ตัว วัว 2 ตัว...

...และเด็กเลี้ยงสัตว์ 33 คนในท่าทางต่างๆ ที่ไม่ซ้ำกันเลย 

ในบันทึกทางประวัติศาสตร์มีการตีความภาพนี้ไว้แตกต่างกันไป บ้างก็ว่าเป็นการเปรียบเทียบการปกครองด้วยความเมตตากับสังคมที่สงบสุข บ้างก็เชื่อว่าเป็นความแตกต่างกันระหว่างอาชีพที่ยากลำบากในวงการข้าราชการกับวัวควายที่เที่ยวเล่นอย่างมีความสุข ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอิสรภาพเมื่อได้เดินทางกลับชนบท ในพุทธศาสนานิกายเซนยังมีการใช้วัวควายเพื่อเปรียบเทียบกับจิตใจอีกด้วย 

การฝึกและการเลี้ยงวัวควายให้เชื่องเปรียบเสมือนการฝึกจิตและการแสวงหาหนทางแห่งชีวิต "บทกวีถึงกระทิง 10 ตัว" ของผู่หมิง ปรมาจารย์นิกายเซน ซึ่งมีการสืบทอดกันมาตั้งแต่ยุคราชวงศ์หมิง ได้แบ่งการเลี้ยงวัวออกเป็นช่วงต่างๆ เช่น "ไม่เชื่อง" "เริ่มฝึก" "สนตะพาย" "เชื่อฟัง" และ "เชื่อง" เพื่ออธิบายขั้นตอนการฝึกจิตด้วยตนเอง