Bełty do kuszy, XV w.

Zespół zabytków złożony jest z 433 brzechw, 170 grotów oraz 165 lotek drewnianych. Znalezisko należy do jednego z największych tego typu depozytów z terenu dzisiejszych ziem polskich. Odkrycia dokonano w 1964 r. w wieży św. Piotra podczas badań prowadzonych przez profesora Jerzego Rozpędowskiego (1929-2012) z Instytutu Historii Architektury Sztuki i Techniki Politechniki Wrocławskiej. Pierwsza partia strzał znaleziona została pod podłogą piętra strażniczego wieży, druga w ścianie klatki schodowej prowadzącej na piętro stanowisk obronnych. Groty bełtów głównie romboidalne, zaopatrzone w okrągłe tuleje. Prezentowane w katalogu groty o długościach 8,1-10 cm, maks. szerokość ostrza 1-2 cm, grubość ostrza 0,7-1,1 cm, maksymalna średnica tulei 1,4-1,6 cm. Brzechwy wykonano z drewna dębowego o średniej długości ok. 33 cm i średnicy 1,2 cm. Każde drzewce ma dwa rowki przeznaczone do mocowania lotek. Wykonano je z cienkich deszczułek drewna lipowego.