Ostatnia Wieczerza, Modlitwa w Ogrójcu, Droga Krzyżowa

Szczególnym przykładem fundacji mieszczańskich we Wrocławiu jest grupa Drogi Krzyżowej z kaplicy rodziny Krappe w kościele Świętej Elżbiety. Kaplica została pozyskana przez Johannesa Krappe w roku tysiąc czterysta siedemdziesiątym siódmym, a konsekrowana w dziewięćdziesiątym drugim. Głęboko rzeźbione reliefy umieszczone były na ścianie, zaś pełnoplastyczne figury stały wolno w przestrzeni. Z kaplicy tej pochodzi też prezentowany obok Poliptyk Ukrzyżowania, dopełniający jej program pasyjny.

Droga Krzyżowa fundacji rodziny Krappe prawdopodobnie ma swoje źródło w misteriach pasyjnych odgrywanych w Wielkim Tygodniu. Liczne późnośredniowieczne stacyjne drogi krzyżowe i kalwarie wystawiane były przy kościołach i w kaplicach. Pozwalały wiernemu wyobrażać sobie wydarzenia Męki Pańskiej. Wspierały pasyjną pobożność wielkanocną, tworząc scenerię procesji wielkopiątkowych. Umieszczone w kaplicach grupy rzeźbiarskie służyły też do dewocji medytacyjnej i kontemplacyjnej, pozwalając w jednym miejscu odbyć duchową pielgrzymkę od Góry Oliwnej na Golgotę. Pierwsze stacjonarne drogi krzyżowe pojawiły bardzo wcześnie, bo już w piątym wieku. Ale właściwa pobożność procesyjna realizowana przy takich drogach krzyżowych rozwinęła się dopiero w czternastym i piętnastym wieku pod wpływem zakonu franciszkanów, propagujących kult pasji Chrystusa w Europie.